13.12.12

Δρόμος & ποδήλατο


Η ανάρτηση τούτη είναι για να καταθέσω μια εμπειρία που είχα σήμερα (12/12/12) ενώ κυκλοφορούσα με το ποδήλατο. Τη γράφω με σκοπό να ξέρετε τι συμβαίνει γύρω μας.

Σκηνή πρώτη.
Επιστρέφοντας από τα νότια, ανεβαίνοντας τη Βουλιαγμένης, λίγο πριν το μετρό Αγ. Δημητρίου, ένας οδηγός λεωφορείου έγινε η προσωποποίηση του φονιά της άσφαλτου. Εξηγούμαι. Πίσω μου ήταν ένα λεωφορείο. Πήγε να με περάσει (σεβαστό), αλλά πολύ πριν περάσει ΟΛΟ, έκανε τέρμα δεξιά κι εγώ λίγο έλειψε να γλύψω το πεζοδρόμιο. Κανονικά, πρέπει (αφού είμαι ήδη τέρμα δεξιά), να περάσει όλο και μετά να διατηρήσει την πορεία του. Να σημειώσουμε ότι για να περάσει, βγήκε λίγο από την πορεία του, προς τα αριστερά. Και ξάφνου, πάλι δεξιά κι εγώ φρενάρω απότομα, για να γλυτώσω τα χειρότερα. Και αναρωτιέμαι, ο μαλάκας νομίζει ότι είναι νταλικέρης; Γιατί ως γνωστόν, οι νταλικέριδες γράφουν τους πάντες στα παπάρια τους.
Τελοσπάντων, περνάει ο καφρός και συνεχίζει. Σταματά σε μια στάση κι εγώ, περνάω από δίπλα του, από αριστερά, αφού τσέκαρα ότι δεν έρχεται κανένας από πίσω. Προχωράω κυριλέ αφού του ρίχνω ένα βλέμα "κοίτα τους καθρέφτες ρε μαλάκα, ο δρόμος ανοίκει σε όλους". Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά εδώ να δειτε τι έγινε.
Να σημειώσω πως ενώ οι περισσότεροι ποδηλάτες νομίζουν ότι πρέπει να βρίσκονται τέρμα δεξιά, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να βρίσκονται στη μέση της δεξιάς λωρίδας, ώστε να "αναγκάσουν" αυτόν που βρίσκεται από πίσω, να αλλάξει λωρίδα. Έτσι κι εγώ αυτό έκανα κι αφού αντιλήφθηκα ότι βρίσκεται ο οδηγός πίσω μου, του κάνω νόημα να πάει αριστερά. Όπερ κι εγένετο. Αλλά έλα μου που πάλι έκανε το ίδιο κι έκανε πάλι δεξιά πριν περάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το λεωφορείο και με ανάγκασε να πάω πάλι τέρμα δεξιά και να φρενάρω, μη πέσω πάλι στο πεζοδρόμιο.
Κι εδώ βλέπω το παράλογο.
Κάνει πάλι αριστερά για να κατευθυνθεί στον διαμορφωμένο χώρο του μετρό, εκεί που είναι το τέρμα των λεωφορείων, στη νησίδα δηλαδή ανάμεσα στη Βουλιαγμένης και Όλγας.
Και αναρωτιέμαι. Μα καλά πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είναι ώστε να πάει να με περάσει, να κάνει δεξιά με σκοπό να με "σταματήσει" και μετά πάλι αριστερά για την προκαθορισμένη πορεία; Δεν μπορούσε να πάει κατευθειάν αριστερά; Πόσο μαλάκας θέε μου.
Απλώνω χέρι αριστερά για να κατευθυνθώ κι εγώ στον χώρο με τα λεωφορεία. Οι οδηγοί πίσω μου, "υπάκουσαν" και με άφησαν. Ναι, πάλι καλά που σε τούτη τη χώρα, οι περισσότεροι ξέρουν τι εστί ποδηλάτης στους δρομους. Αλλά ναι, υπάρχουν μαλάκες που και που.
Στον χώρο λοιπόν, βλέπω τον οδηγό κι ενώ αρχικά προσπαθούσα να του μιλήσω ευγενικά, αυτός είπε "εσύ έπεσες πάνω μου, ήσουν μπροστά μου και πήγες αριστερά". ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. Τον στολίζω γραφικά κι αυτός απαντά "εμείς δουλεύουμε ρε". "Ε κι εγώ τι θες να κάνω ρε; Έκανα δεξιά όπως πρέπει κι εσύ αντί να περιμένεις να περάσεις και να έχεις μια απόσταση, πας να πέσεις πάνω μου; Τι ήθελες, να σταματήσω;"
Τελοσπάντων, είχα τσαντιστεί τόσο, που πριν ξαναφύγει (κάνει κυκλική διαδρομή), πρόλαβα να φωτογραφίσω τις πινακίδες του.
Σας το λέω, μα το θεό, θα κάνω καταγγελία. Ο τύπος πήγε να πέσει πάνω μου. Αν δεν είχα γρήγορα αντανακλαστικά, θα έπεφτα σίγουρα πάνω του και η φόρα του θα με έριχνε στο πεζοδρόμιο.
Έρχεται μετά κι ένας μεγάλος, υποτίθεται είναι από αυτούς που κάθονται μέσα στα γκισέ της ΟΑΣΑ και με ρωτάει τι έγινε. Εντάξει, απόρησε ο άνθρωπος. Του απαντώ κι αντί να δείξει κατανόηση, μου λέει ότι εγώ φταίω. ΗΜΑΡΤΟΝ. Με ρωτάει γιατί φωτογράφισα τις πινακίδες και λέει, αν είναι δυνατόν, ότι θα μου κατασχέσει το κινητό και θα καλέσει τους μπάτσους. Άσε μας ρε μεγάλε, τους μπάτσους τους καλώ και μόνος μου και τότε θα δείτε.
Τελοσπάντων, φέυγω μες στα καντήλια, σιχτιρίζοντας τον. Το κουλό ήταν ότι τόσοι άνθρωποι είδαν την "λογομαχία" και δεν έκαναν τίποτα. Ρε παιδιά, πείτε κάτι κι εσείς. Τι κωλώνετε;

Μέχρι τώρα, όσες φορές με προσπερνούσε λεωφορείο, το έκανε αφήνοντας απόσταση τουλάχιστον 50 εκ από μένα, πρώτα περνούσε ολόκληρο από μένα και μετά "έστριβε" δεξιά για να διατηρήσει την πορεία του. Άλλες φορές μάλιστα, με άφηναν να προχωρήσω (επειδή θα σταματούσαν λίγο πιο κάτω στην τάδε στάση). Κι άλλες φορές άλλαζαν τελείως λωρίδα. Ούτε μισή. Ολόκληρη.

Σκηνή δεύτερη.
Κατεβαίνω πάλι τη Βουλιαγμένης από Σύνταγμα, στο ύψος του Αγ. Ιωάννη και ξαφνικά ένα σταματημένο αυτοκίνητο μπροστά μου (δεν είχε καν τα αλάρμ ανοιχτά), ανοίγει την πόρτα (του οδηγού) κι εγώ φρενάρω τόσο, που η πίσω ρόδα έκαψε λάστιχο. Ο οδηγός με είδε και μου ζήτησε συγνώμη και τέτοια. Καλά ρε μεγάλε, ούτε εσύ χρησιμοποιείς τους καθρέφτες σου; Του λέω "πρόσεχε ρε" και μου λέει "δικό μου το λάθος, συγχωρα με σε παρακαλώ". Οκ, ο άνθρωπος πάλι καλά που ζήτησε συγνώμη, όχι σαν κάτι άλλους σταρχιδιστές. Κανονικά, θα μπορούσα να κάνω αριστερά με το που άνοιγε την πόρτα, αλλά πίσω μου ερχόταν γκαζωμένος κάποιος άλλος. Οπότε δεν έπαιζε.

Σκηνή τρίτη.
Περνάω μια διασταύρωση. Το φαρνάρι έγινε πορτοκαλί και περνάω όσο πιο γρήγορα γίνεται, με τέρμα ταχύτητες. Περνάω, όλα καλά. Όπως συνηθήζω, σε τέτοιες περιπτώσεις, κοιτάω λίγο πίσω μου, να δω αν έχω το υπόλοιπο πλάτος του δρόμου ελεύθερο, έστω και για λίγο. Και ξαφνικά μπροστά μου πετάγεται ένα ζευγάρι. Ευτυχώς έχω γρήγορα αντανακλαστικά και πάλι φρέναρα, σε βαθμό ώστε να κάψω (πάλι) το πίσω λάστιχο. Έφαγα τέτοια τρομάρα, γιατί αν έπεφτα πάνω τους, θα τους σκότωνα σίγουρα. Και σκέφτομαι πάλι καλά που δεν έπεσα πάνω τους, αλλά κι αυτοί τι βιάζονται; Μόλις είχε ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, δε μπρορούσαν να περιμένουν λίγα δεύτερα;
Δεν οδηγώ αυτοκίνητο, οπότε ποτέ δε φαντάστηκα τι εστί να βλέπεις κόσμο να πετάγεται μπροστά σου. Αλλά ακόμη και με ποδήλατο, τρόμαξα τόσο πολύ, που σταμάτησα επιτόπου να συνέλθω από το σοκ. Τους είδα ενώ είχαν περάσει απέναντι και με κοιτούσαν. Με κοιτούσαν κουλ, χωρίς ίχνος μετάνοιας. Ρε μαλάκες, εγώ φρέναρα για να μη σας σκοτώσω και πάλι καλά να λέτε κι εσείς είστε κουλ; Δεν πάμε καλά.

Σκηνή τέταρτη.
Έχει κίνηση. Στην Βουλιαγμένης πάλι, στο ύψος του μετρό Δάφνης. Κι εγώ περνάω ανάμεσα από (σταματημένα) αυτοκίνητα. Όπου χωράω δηλαδή. Περνάω κανονικά μέχρι που ξαφνικά ένα ταξί κάνει λίγο δεξιά ώστε να με εμποδίσει να περάσω. Κάνω λίγο πίσω, πάω αριστερά και πάλι τα ίδια εδώ. ΚΑΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αν είναι δυνατόν. Τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό και μου απαντάει "ο δρόμος δεν είναι για ποδήλατα". Ασε μας ρε που θα πεις κάτι τέτοιο.


Γενικά έχω πολλές τέτοιες ιστορίες, αλλά μόνο σήμερα (12/12/12) έγιναν όλα αυτά μαζεμένα. Και τα γράφω για να ξέρετε. Τα μάτια σας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ρε (και τα δικά μου βεβαιώς). Δε σας φταίμε σε κάτι εμείς οι ποδηλάτες. Τα μηχανοκίνητα είναι πιο γρήγορα, ας χάσετε κάποια δευτερόλεπτα πριν αλλάξετε λωρίδα, θα επιταχύνετε μετά, δε χάθηκε κι ο κόσμος.
Και όσον αφορά τον οδηγό του λεωφορείου, θα φάει μια μεγαλοπρεπέστατη καταγγελία, γιατί λίγο έλειψε να με στείλει στο νοσοκομείο. Έχω και τον αριθμό πινακίδας ρε φίλε, δε τη γλυτώνεις με τίποτα. Κάποιοι συνάδελφοί σου ξέρουν τι είναι ο ΚΟΚ. Εσύ ξέρεις;

Αν κάποια στιγμή διαβάσει αυτή την ανάρτηση κάποιο υψηλό στέλεχος της πολεοδομίας ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων (λέμε τώρα), βάλτε ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ, γαμώ τη μάνα σας.

3 σχόλια:

Fleur είπε...

πω πω...:|
Να σου πω την αλήθεια,θα ήθελα πολύ να κυκλοφορώ με ποδήλατο,αλλά φοβάμαι με κάτι τέτοια που συμβαίνουν.:/

!sweety! είπε...

Καθημερινά βλέπω τέτοια σκηνικά στους δρόμους, και ως πεζή και ως οδηγός.

Και πολύ καλά θα του κάνεις! Άντε γιατί αυτοί οι "επαγγελματίες" οδηγοί είναι οι κίνδυνοι-θάνατοι της ασφάλτου!

Προσεκτικά πάντως με το ποδήλατο! Καραδοκούν παντού ηλίθιοι!

Καλημέρα & καλό σ/κ!

Ανώνυμος είπε...

Mέσα σε ενάμιση χρόνο που κυκλοφορώ με το ποδήλατο δεν μου έχει τύχει το παραμικρό. Δεν ενοχλώ , δεν με ενοχλούνε. Μόνο 2 φορές έχει τύχει να με κλείσει επίτηδες λεωφορείο και στο ακπάκι να σταματήσει για στάση , τους έκανα καταγγελία στο www.oasa.gr και μου απαντήσανε εγγράφως πως έγινε πειθαρχικό , μεταμελήσανε οι οδηγοί κλπ κλπ. ΜΗΝ ΜΑΣΑΤΕ ΠΑΙΔΙΑ! Ο δρόμος ανήκει σε όλους μας. Ας μαάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο.