Καταιγίδα των χριστουγέννων

Καταιγίδα της ερήμου ήθελα να γράψω αλλά είναι χριστούγεννα και πάει καλύτερα. Τεσπά.
Βουλιαγμένη vs Παρνασσός, Δεκέμβριος 2011. Enjoy the show.
Θαρρώ πώς οι γιορτές φέτος μπήκαν με το δεξί Και θα αφήσουμε το 2011 με τον καλύτερο τρόπο. Βέβαια, η επόμενη βδομάδα προβλέπεται "ξερή" με βοριάδες αλλά αυτά είναι ψιλά πράγματα, μετά τον "πόλεμο".
Όταν φυσάει νοτιάς το χειμώνα, τα κεριά παίρνουν φωτιά και τα σανίδια γίνονται ετοιμοπόλεμα. Μπορεί να είναι ζεστός αέρας, αλλά φέρνει δύναμη και υετό, που σημαίνει κύμματα και χιόνια. Φτάνει να έχουμε και τις κατάλληλες θερμοκρασίες. Ο βοριάς από την άλλη, μπορεί να είναι κρύος αέρας, αλλά πιο "ξερός".
Βάλτε και τα ανατολικά προσύνεμα, που σημαίνει ότι οι περιοχές που βρίσκονται κοντά σε θάλασσα, ευνοούνται περισσότερο. Τέτοιες περιοχές είναι η Αθήνα, ο Παρνασσός, η Εύβοια, το Πήλιο.
Με ανατολικά προσύνεμα, η καταιγίδα ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει. Στον Παρνασσό η καταιγίδα έγινε χιόνι.
Με όλα αυτά τα έτακτα καιρικά φαινόμενα, πήραμε μια μεγάλη απόφαση. Αρχίζουμε με surf session στη Βουλιαγμένη και συνεχίζουμε με snow session στον Παρνασσό. Το πρώτο επιβαλλόταν επειδή ήταν από τις λίγες "χειμωνιάτικες" μέρες που βλέπεις τέτοιο κύμμα σε απόσταση αναπνοής απ'την Αθήνα. Το δεύτερο επειδή ήταν το "πρώτο αίμα" για φέτος.
Ναι, έχει πλάκα τη μια να είσαι στο νερό, στη μέση της καταιγίδας, έχοντας για μουσική υπόκρουση τα μπουμπουνιτά των κεραυνών και την άλλη στα χιόνια, μια μέρα που βγήκε ο ήλιος μετά την ανάλογη καταιγίδα.
Στον Παρνασσό, εκεί που περιμέναμε κόσμο, ο Άγιος Βασίλης μας έκανε τη χάρη και δεν είχε κόσμο. Ακόμα κι εμείς απορούσαμε. Σχεδόν καθόλου αναμονή στα λιφτ. Βέβαια σε ώρες αιχμής η αναμονή ήταν άντε πέντε λεπτά. Μόνο.
Είναι αξιοσημείωτο ότι με μόλις μια [και μισή] καταιγίδα, τα πάντα έγιναν λουκούμι για εμάς τους σανιδάδες. Σε βουνό και θάλασσα. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιο δυνατό ξεκίνημα του χειμώνα, για την ακρίβεια, από τις αρχές της νέας χιλιετίας. Ήταν καταιγίδα μεγάλης κλίμακας, λες και ήταν Φλεβάρης.
Thanks God που λέμε κι εμείς. Για την ακρίβεια, Thanks Santa!
Αυτή τη βδομάδα, σειρά έχουν τα Καλάβρυτα.
Κι αφού πήγαμε και Παρνασσό, το βράδυ είχαμε κανονίσει ξεφάντωμα μέχρι πρωίας. Δύσκολο έργο αλλά το αντέξαμε. Είχαμε και λόγο. Βέβαια μένει κι ένα μεγάλο "αλλά", όμως μετά από τέτοιες μέρες, ποιός τολμά να πει ότι αυτό το "αλλά" έχει σημασία; Σανίδι και πάλι και όποιος αντέξει.
Κι έτσι όπως πάμε, θέλω για δωράκι από τον Άγιο Βασιλάκη ένα σετ τετρακέφαλων.
Μια χάλια χρονιά από ό,τι φαίνεται τελειώνει με εκπλήξεις και σαφώς ανεβασμένη διάθεση. Φαίνεται ότι οδεύουμε δυνατά στο 2012...
Καλές γιορτές να έχετε και θα τα ξαναπούμε!

* Οι φωτογραφίες από Βουλιαγμένη είναι από το Goodtimes mag κι από τον Παρνασσο από το Snowclub.

Overdose

 
Είναι τρομερή αίσθηση από το πουθενά να βρίσκεσαι κάπου και να τα πίνεις μέχρι το πρωί. Να έχεις στο μυαλό σου ότι απόψε θα κάτσεις μέσα, απόρροια της καθημερινής σου ρουτίνας, με τη σχολή, τις εργασίες, και τσακ φεύγεις στα άγρια χαράματα όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να προλάβεις το τελευταίο μετρό. Φτάνεις στον προορισμό σου και αυτό ήταν. Τζιν τόνικ, σφηνάκια, μπύρες. Πότε πήγε εξίμιση το πρωί ούτε που το κατάλαβα.
Ναι, είναι αναζωογονητικό από το ναδίρ να φτάνεις στο ζενίθ της διάθεσής σου σε χρόνο dt. Κουλό, τρελό.
Ναι, έχει πλάκα από κει που κάθεσαι με το σκεπτικό ότι τώρα πάει, θα αράξεις μέσα, να κάνεις σαν τρελός για να προλάβεις το τελευταίο μετρό.
Ναι, ίσως το ότι είχα ένα προαίσθημα ότι θα τα σπάσουμε εκεί, επέσπευσε τις διαδικασίες.
Κάτι αλλάζει ή μου φαίνεται; Στην προηγούμενη ανάρτηση αυτό δεν έργαφα πάνω κάτω; Γουάτ δε φακ δηλαδή.

Αυτή τη στιγμή πίνω το δεύτερο καφέ και είμαι κομπλέ. Όταν ξύπνησα είχα ελαφρύ πονοκέφαλο, χανγκόβερ όμως δεν είχα, παρόλο που τα αδειάσαμε όλα χτες. Άλλες φορές έπινα λιγότερο και ξύπναγα με χανγκόβερ, σήμερα όμως μπα. Ίσως επειδή ήμουν [και είμαι ακόμη] στα πάνω μου; Πάλι γουατ δε φακ δηλαδή.

Ματωμένος Δεκέμβρης

Τρέχω, τρέχω, τρέχω...
Σχολή, εργασίες, βιβλίο. Η χρονιά μπήκε δυνατά στη σχολή, αν και καθυστερημένα. Οι εργασίες προχωράνε σε ικανοποιητικό βαθμό. Παράλληλα, αλληλογραφώ με το εκδοτικό ατελιέ που ανέλαβε την επιμέλεια του βιβλίου που πρόκειται να εκδόσω. Η αλληλογραφία προχωρά πολύ καλά, στην παρούσα φάση μάλιστα βρισκόμασε στο πρώτο στάδιο και όπου να ναι αναμένεται να προχωρήσουμε στο δεύτερο στάδιο.
Από βδομάδα πρέπει και να παραλάβω τα συγγράμματα των βιβλίων της σχολής. Τρέξιμο.
Ο Δεκέμβρης μπήκε με ένα σύντομο ταξιδάκι μου στο Λονδίνο και νιώθω τις μπαταρίες μου φορτισμένες. Άραγε πόσο καιρό θα μου πάρει να αποφορτιστώ;
Στις διακοπές λέω να αρχίσω να καθαρίζω το διαμέρισμα που κληρονόμησα, προκειμένου να γίνει το νέο μου σπιτικό. Υπόθεση καθόλου εύκολη όμως, καθώς το διαμέρισμα είναι "περίεργο" σχεδιαστικά και πρέπει να αλλάξω λίγο τη διάταξη. Για παράδειγμα, η τραπεζαρία να γίνει σαλόνι, το σαλόνι να γίνει υπνοδωμάτιο, το υπνοδωμάτιο να γίνει βεράντα. Τι σόι φοιτητής αρχιτεκτονικής είμαι; Παιχνιδάκι. Θα δούμε...
Σε γεννικές γραμμές, εδώ και λίγο καιρό, έχω μπει σε πρόγραμμα το οποίο θέλω να ακολουθήσω κατά γράμμα.
Γιατί τα κάνω όμως όλα αυτά; Μη βιαστείτε να πείτε ότι "αναγκαστικά" έτσι πρέπει να κάνουμε. Τα κάνω επειδή η χρονιά φέτος ήταν δύσκολη, τόσο ψυχολογικά όσο και πνευματικά, με άσχημα γεγονότα. Και το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή, είναι κάτι να ασχοληθώ, μακρυά από διασκεδάσεις και τα σχετικά. Πραγματικά νομίζω ότι χρειάζομαι ένα διάλλειμμα απ'όσα μας διασκεδάζουν και να συγκετρωθώ στον εαυτό μου. Έρχεται και το 2012, τρομάρα μας.
Τον Σεπτέμβρη, σε μια παλιότερη ανάρτησή μου, έλεγα πάνω κάτω τα ίδια. Ότι όλη αυτή η πεσμένη μου διάθεση τους τελευταίους μήνες, ίσως σημαίνει το τέλος για να έρθει μια νέα αρχή. Και τώρα αυτό θέλω να κάνω. Την αρχή την έκανε η συγγραφή του βιβλίου, το οποίο προχωρά πολύ καλά.
Κόντρα στη ροή των πραγμάτων, έρχεται και η είδηση ότι ο φετινός χειμώνας αναμένεται πολύ καλός, με ικανοποιητική χιονοκάλυψη από τις γιορτές. Ε ρε γλέντια που θα γίνουν. Κάποιοι λένε ότι το πολύ σε δυο εβδομάδες θα έχουν ανοίξει κάποια χιονοδρομικά. Ο Παρνασσός έχει ήδη ικανοποιητικό χιόνι στις πίστες.
Και μετά γιορτές και αφήνουμε πίσω το 2011...  Για μένα ήταν χάλια χρονιά, με κάποιες εξαιρέσεις όμως. Άραγε θα μπει δυνατά το 2012;
Θα αποφύγω να γίνω προφητικός αυτή τη φορά. Είδωμεν!

Άλλος για Λονδίνο;

Θαρρώ πως έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το Λονδίνο που αν τα γράψω κι εγώ, θα καταλήξουμε όλοι γραφικοί. Αλλά έλα μου ντε που πέρασα πέντε μέρες εκεί και δε γίνεται να γράψω κάτιτις εδώ πέρα;

Τεσπά, αρχίζουμε με τα βασικά. Έχω φιλαράκι που κάνει μεταπτυχιακό εκεί, οπότε βρήκα ευκαιρία να ταξιδέψω προς τα κει.
Άφιξη Πέμπτη απόγευμα κι αντί να βρεθούμε αεροδρόμιο, είπαμε να βρεθούμε κατευθειάν Covent Garden για καμιά μπύρα και μετά γραμμή προς τις φοιτητικές εστίες του πανεπιστήμιου του Greenwich, που σπουδάζει. Να σημειώσω πώς πριν φτάσω, είχα φάει φρίκη που δεν μπορούσα να στείλω μηνύματα σε αγγλικό νούμερο. Τελικά ανακάλυψα ότι δεν έπρεπε να πληκτρολογήσω το 00 που σου λένε να κάνεις συνήθως, αλλά το "+" σκέτο και όλα κομπλέ.
Παρασκευή πήγαμε Tower Bridge και Big Ben.
Σάββατο, λόγω του φόρτου εργασιών του φιλαρακιού μου, κατέβηκα μόνος μου στο κέντρο. Τελικά δεν είναι και πολύ δύσκολο να βολτάρεις μόνος σου σε μια πόλη που πας πρώτη φορά. Ξεκίνησα από Green Park, ανηφόρησα προς Bond Street, περπάτησα κατά μήκος της Oxford Street, χωρίς βέβαια να παραλείψω να ψωνίσω κάποια πράγματα που είχα στο νου μου [οι.... τρέντυ ξέρουν για τι μιλάω], κατέληξα Covent Garden μέσω του Soho, πέρασα απέναντι στην περιοχή του Waterloo κι επιστροφή στο Greenwich.
Κυριακή κανόνισα να δω μια φίλη μου που επίσης σπουδάζει εκεί. Βρεθήκαμε στη Finchley Road‎, σε ένα διάλειμμά της απ'το διάβασμα. Όπως πληροφορήθηκα, τα μεταπτυχιακά εκεί είναι δύσκολα και ξεσκίζεσαι στο διάβασμα. Ευτυχώς είχαμε χρόνο να πιούμε το καφεδάκι μας και να τα πούμε. Στην επιστροφή, κατέβηκα London Bridge και είπα να πάω Greenwich με τα πόδια. Η απόσταση ήταν μεγάλη, αλλά μιας και βαριόμουν, είπα να περπατήσω τουλάχιστον. Χρόνος μια ώρα και κάτι, όση δηλαδή είναι και η απόσταση από τη σχολή μου στα Εξάρχεια μέχρη τη Δάφνη. Το διασκέδασα.
Αν δεν είχα κανονίσει να δω τη φίλη μου, θα πήγαινα Camden Town, να δω κι εκεί, αλλά δεν πειράζει, την επόμενη φορά.
Δευτέρα μια από τα ίδια με το φιλαράκι, κατεβήκαμε μέχρι κέντρο και μετά χωριστήκαμε, εγώ για το αεροδρόμιο, για την πτήση της επιστροφής.
Τι κράτησα:
Καθαρή ατμόσφαιρα κυρίως στα προάστια του Λονδίνου, όπως το Greenwich.
Η καπνοαπαγόρευση. Αν και καπνιστής, το μέτρο αυτό είναι πολύ θετικό καθώς έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να καπνίζει πολύ λιγότερα τσιγάρα τη μέρα. Και ναι, μου άρεσε.
Τις βόλτες κυρίως γύρω από Tower Bridge και Big Ben.
Την Oxford Street και κάτι "μοδάτα" κοριτσάκια. Το βρήκατε!
Δεν είναι δα και τεράστια πόλη όπως νόμιζα. Και το δίκτυο μετρό δεν είναι δα και τόσο δύσκολο όπως νόμιζα. Αν έχεις καλό προσανατολισμό, ξέρεις που να πας.
Την περιοχή Docklads, στη στάση μετρό Canary Wharft . Ίσως επειδή μου τεριάζει η μοντέρνα αρχιτεκτονική με τους όγκους και τα γεωμετρικά σχήματα.
Τι δεν κράτησα:
Όταν έχει κοσμοσυρροή στους κεντρικούς δρόμους, ο κόσμος και κυρίως οι Λονδρέζοι, είναι αγενέστατοι. Σε σπρώχνουν για να περάσουν.
Οι οδηγοί είναι σαν τους ελληνες οδηγούς, αν όχι χειρότεροι. Είδα μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον 3 ατυχήματα με πεζούς. Δε θα έλεγα ότι τρέχουν τόσο γρήγορα, περισσότερο απρόσεκτοι είναι.
Τα τσιγάρα, τα ποτά και μερικά πράγματα, είναι υπερβολικά ακριβά.
Το μετρό. Κακογουστία σε όλο της το μεγαλείο. Εκτός από την καινούρια γραμμή Jubilee.

Σε γενικές γραμμές, το Λονδίνο μου άρεσε, αλλά μέχρι ένα σημείο. Να πας αν έχεις κάποιον που σπουδάζει εκεί για επίσκεψη, να βολτάρεις μόνος σου στο κέντρο, να ψωνίσεις. Να μην πας όμως αν θες να πας κάπου για διακοπές με παρέα. Η ζωή στο Λονδίνο κινείται με γρήγορους ρυθμούς και εμένα τουλάχιστον, δε μου αρέσει. Αν είναι να πάω κάπου για διακοπές, προτιμώ να πάω σε ένα μέρος με πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής, όπως η Βαρκελώνη.
Και μιας και ανάφερα τη Βαρκελώνη, σε σύγκριση, θεωρώ ότι το Λονδίνο είναι πιο... καθημερινό, ενώ η Βαρκελώνη πιο... weekend.
Θα ξαναπήγαινα Λονδίνο, μόνο και μόνο επειδή έχω φίλους που σπουδάζουν εκεί. Αλλιώς θα προτιμούσα και πάλι Βαρκελώνη. Με τα χίλια.
Όσο για τη νυχτερινή ζωή, προτιμώ της μικρές pub για μπύρες και χαλαρές καταστάσεις [δύσκολο] μιας και οι Λονδρέζοι όταν βγαίνουν για κλάμπινγκ, ξεφεύγουν πολύ. Πάρα πολύ.
Η μόνη νυχτερινή ζωή που μου άρεσε, ήταν αυτή του κλαμπ της εστίας του πανεπιστημίου, που οι θάμωνες ήταν φοιτητές. Αλλά και πάλι με επιφυλάξεις.
Δε θα γράψω κάτι άλλο, γιατί οι περισσότεροι ξέρουν περί τινός πρόκειται...
Α κι επίσης από που ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι Έλληνες; Μπορούσα να τους μυριστώ από ακτίνα χιλιόμετρου.

Αντρική φιλία

Έχω δυο παλιόφιλους. Τα τελευταία χρόνια έχουμε χαθεί εντελώς. Αλλά όποτε βρισκόμαστε, ακολουθούμε αυστηρά ένα πρωτόκολλο. Συμπεριφερόμαστε λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε κι ας ήταν πριν από μήνες. Πίνουμε καφέ στα "οικογενειακά" στέκια μας κι ας μην μαζεύουν πλέον κόσμο. Γελάμε, λέμε και τις μαλακίες μας, σχολιάζουμε κανά κοριτσάκι, λέμε και τι κάναμε εκείνο το καλοκαίρι που πήγαμε στην ψωροκώσταινα κι ας ήταν πριν από χρόνια. Και οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε. Καμιά φορά κάνουμε και μίνι διακοπές γι'αυτό το σκοπό.
Καμιά φορά κερνάμε και χάνουμε το μέτρημα για το ποιός είναι ο επόμενος στη σειρά. Αλλά δεν πειράζει.
Έχω κι άλλους δυο παιδικούς που είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια και τώρα είμαστε σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ. Συμπερασματικά, η αντική φιλία ισχυροποιείται με την πάροδο του χρόνου...

Σε αντίθεση με τις γυναίκες, εμείς θα βρεθούμε και θα καφριλιάσουμε όσο πάρει, γελώντας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
Υπάρχει και μια διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών ως προς την φιλία. Οι άνδρες δεν είναι τόσο χαρισματικοί στον λόγο όσο οι γυναίκες, για αυτό και οι φιλίες τους βασίζονται περισσότερο σε κοινές δραστηριότητες και ενδιαφεροντα.
Ε ναι φίλοι μου, γι'αυτό και οι άντρες γουστάρουν να κάνουν παρέα διάφορα πράγματα. Και αυτά τα πράγματα κάνουν τους άντρες.
Από την άλλη, στις γυναίκες αρέσει περισσότερο να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους και να αναλύουν τα συναισθήματά τους, για αυτό και η γυναικεία φιλία βασίζεται περισσότερο στην επικοινωνία. Με άλλα λόγια, μπορεί οι άνδρες να μην περνούν τέσσερις ώρες καθημερινά μιλώντας στο τηλέφωνο με τους φίλους τους, αναλύοντας τα πάντα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλον. Η ανδρική φιλία εξελίσσεται κάτω από διαφορετικές παραμέτρους, καθώς ψάχνεις να βρεις το άτομο με το οποίο θα μοιράζεστε πράγματα που γουστάρετε, όπως το να παίζετε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, να πηγαίνετε για σνόουμπορντ ή σερφ κι εννοείται να παρακολουθείτε το Τσάμπιονς Λιγκ, με πίτσα και μπύρες, ενώ η γυναικεία φιλία νομίζω έρχεται πιο εύκολα και εναλλάσσεται πιο εύκολα. Οι γυναίκες έχουν μια κολλητή η οποία μετά από κάποιο καιρό, θα αντικατασταθεί με κάποια άλλη. Εμείς δεν έχουμε ακριβώς κολλητούς. Έχουμε παλιόφιλους, που εδραιώθηκαν στη φιλία μας για τους συγκεκριμένους λόγους και στο βλέμμα τους αποτυπώνεται η αντρική φιλία που δε φθείρεται στο πέρασμα των χρόνων.
Όσο για σύγκριση μεταξύ ανδρικής και γυναικείας φιλίας; Στις γυναικείες φιλίες υπάρχει πολλή ζήλια, ανταγωνισμός και κουτσομπολιό που δυσκολεύουν την αληθινή φιλία σε αντίθεση με τις αντρικές γι'αυτό οι ανδρικοί δεσμοί φιλίας είναι οι ισχυρότεροι.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ανδρικής φιλίας; Ο βασικός κοινός παρονομαστής είναι η εμπιστοσύνη. Σε αυτήν οδηγούν η διάθεση να μοιραστεί κανείς πράγματα για τον εαυτό του με τον άλλον, να υπάρχει αμοιβαιότητα σε αυτή την διάθεση και όρεξη να διατηρηθεί. Υπάρχουν κάποια πράγματα στην ανδρική φιλία, τα οποία είναι καθημερινή ρουτίνα σε μια γυναικοπαρέα. Και εξηγούμαι. Οι άνδρες δεν συνηθίζουν να ασκούν κριτική ο ένας στον άλλον και αν κάτι δεν τους αρέσει πάνω στον άλλον, θα του το πούν άμεσα, όχι εμμέσως, όπως οι γυναίκες. Όταν κάτι τους πειράζει, το λένε αμέσως, χωρίς να το κρατούν μέσα τους και να δημιουργούνται ίντριγκες.

Για τέτοιες στιγμές εξακολουθείς να ζεις. Για εκείνο το βλέμμα τους ζεις, που ξέρεις ότι φανερώνει πόσο καλοί παλιόφιλοι είστε.
Η αντική φιλία είναι το τελευταίο πράγμα που θα πεθάνει σε τούτο τον πλανήτη.

Εδώ πολυτεχνείο

Κλισέ τίτλος, άλλη μια ανάρτηση για το Πολυτεχνείο, μέρα που είναι σήμερα. Αλλά η ανάρτηση είναι κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά σε εκείνη την ιστορική μέρα.
Αναρωτιέμαι πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Πόσο έχουμε αλλάξει εμείς; Πόσο έχουν αλλάξει οι χωροφύλακες; Η αλήθεια είναι ότι μάλλον τίποτα δεν έχει αλλάξει και σίγουρα κανένας δεν άλλαξε. Τότε οι χωροφύλακες εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο, έπειτα από διαταγή της χούντας. Που θα εισβάλουν τώρα, έπειτα από διαταγή της κυβέρνησης; Τότε έπεσε η χούντα και πρόσφατα. Τι θα πέσει τώρα; Μου φαίνεται ότι σε γενικές γραμμές βιαζόμαστε πολύ. Και μετά τι θα γίνει;
Κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη για επανάσταση, γίνεται σε χρόνο dt. Και το αποτέλεσμα;
Οι άνθρωποι κέρδισαν τα δικαιώματά τους με την πάροδο του χρόνου, ενώ εμείς βιαζόμαστε για τα δικαιώματα αυτά και πλέον αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερα να περιμένουμε να έρθουν όλα με την πάροδο του χρόνου. Μπορεί οι μάχες να κερδίζονται άμεσα, αλλά ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος. Ε, άμα θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο από την αρχή, πώς στο διάολο περιμένουμε να είναι όλα καλά από την επόμενη;
Η γενιά του Πολυτεχνείου μας θυμίζει κάτι. Ο πόλεμος κερδίζεται στο τέλος, με σωστό σχεδιασμό και σωστό συγχρονισμό.
Εκείνη η γενιά όμως μάλλον έχει ξεθωριάσει, τα παιδιά εκείνα έχουν βάλει τα κουστούμια τους, τις γραβάτες τους, στρογγυλοκάτσανε στα γραφεία τους και γεμίζουν τις τσέπες τους. Ναι, η γενιά αυτή, είναι η γενιά των πολιτικών σήμερα.
Κι εμείς, κάνουμε επίθεση στους πολιτικούς. Κάνουμε επίθεση στους ίδιους, που απαξίωσαν τη γενιά αυτή. Αλλά ένα πράγμα μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε. Μήπως... βιαζόμαστε να τους κάνουμε επίθεση;
Πλην ορισμένων περιπτώσεων, όλοι άνθρωποι είμαστε και όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πράττουμε με βάση το ένστικτο, το αίσθημα της επιβίωσης, που μας οδηγεί συχνά σε λάθος συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι ένας ποιοτικός σχεδιασμός αντιμετώπισης του πανικού.
Αλλά έλα μου ντε που κι αυτοί οι άμοιροι έχουν πάνω από τα κεφάλια τους κάτι τύπους που αδιαφορούν για τη τύχη μας. Μόνο η σωτήρια του ευρώ τους νοιάζει...
Σε άλλα πράγματα, έχουμε κολλήσει δεκαετίες πίσω. Στον κόσμο, όλα έχουν αλλάξει. Μάυρος για πρόεδρος, γυναίκες στην εξουσία, ομοφυλόφιλοι σε υψηλόβαθμες θέσεις. Εμείς έχουμε κολλήσει σε προκαταλειμμένες ιδέες και τρομάζουμε στην ιδέα της απενοχοποίησης των ταμπού. Εδώ μήπως να βιαστούμε;

* Στην φωτογραφία είναι ο προαύλιος χώρος του Πολυτεχνείου [αρχιτεκτονική σχολή], με φόντο το κτήριο Αβέρωφ.

Η καρδιά ακούγεται πάντα

Πριν από μερικούς μήνες, μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αν δεν ήσασταν κι εσείς οι αναγνώστες μου, δε θα είχα προσπαθήσει καν. Ναι, μερικοί από εσάς με προτρέψατε να το προσπαθήσω. Ναι, εσείς που διαβάσατε της ιστορίες του Πέτρου και της Νίκης ή την ιστορία "this summer is yours" με τη συνέχεια της και με τα σχόλια σας, δώσατε τροφή στο μυαλό μου για ένα νέο και τολμηρό εγχείρημα.
Σημαντική ήταν και η υποστήριξη μερικών καλών φίλων μου, που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της πιθανής έκδοσης ενός βιβλίου μου.
Έτσι, με χαρά σας ανακοινώνω ότι δημιουργήθηκε ένα νέο μπλογκ που θα αναφέρεται αποκλειστικά στην επικείμενη έκδοση του βιβλίου μου.
Το βιβλίο θα έχει τίτλο "Η καρδιά ακούγεται πάντα" κι από εκείνο το μπλογκ θα μπορείτε να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις.

Συντονιστείτε [και] εκεί και θα τα λέμε συχνότερα!

Πολιτική επικαιρότητα sucks

 
Αρνούμαι πεισματικά να γράψω για πολιτική σε τούτο το μπλογκ γιατί το μπλογκ μου θέλω να έχει σαν θέμα τη ζωή και ό,τι αφορά αυτήν, από τα μικροπράγματα ως τα σημαντικά.
Μικρή ζωή, μεγάλες στιγμές, όπως και ο τίτλος. Εδώ καταγράφονται εμπειρίες, προσωπικές ή μη, που μας βοηθάνε να βρούμε μια ισορροπία, ώστε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή.
Αλλά ρε φίλε, τούτη η κατάσταση της χώρας μας έχει με το ένα πόδι στο γκρεμό και τίποτα δεν περνά ασχολίαστο. Έχω τόσα πολλά να σχολιάσω, να καταθέσω τις ενστάσεις μου σε διάφορα θέματα, αλλά στην τελική ένα πράγμα πρέπει να πούμε.
Τελειώνετε επιτέλους με τούτη την κατάσταση ώστε να χαρούμε κι εμείς την [λιγοστή] ζωή που μας απέμεινε.

ΥΓ: Όταν έγραφα τα παραπάνω, δεν είχε βγει "υπηρεσιακός" πρωθυπουργός ο Παπαδήμος. Άσχετα απ'αυτό όμως, πάλι τελειώνετε ρε παιδιά. Βαρεθήκαμε. Κι εσύ, κ. Λουκά, το ότι ήσουν πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, δε μου λέει τίποτα. Τσιράκι του Γιωργάκη και του Αντωνάκη θα γίνεις.

Φτηνά τσιγάρα και ποτά

Καθόταν κι έστριβε τσιγάρο. Το άναψε και τράβηξε την πρώτη τζούρα. Ρούφηξε τον καπνό και απανωτά κατάπιε μια γουλιά από το ρούμι του.
Καθόταν και σκεφτόταν. Πώς κατάντησε έτσι; Που πήγε η όρεξη για ζωή; Κατάντησε να καπνίζει και να πίνει, προσπαθώντας να ξεθυμάνει κάπως τον πόνο του. Τον πόνο που του άφησε η ζωή.
Του είχαν συμβεί πολλά, διάφορες μαλακιούλες όπως έλεγε, ικανές να τον καταστρέψουν και να τον φέρουν στην κατάσταση που είναι τώρα. Είναι καιρό μόνος του, έχει χάσει κάθε διάθεση να βγει έξω και να περάσει καλά, το έβρισκε ψεύτικο. Ένοιωθε εγκλωβισμένος στον κόσμο του, που δεν ήταν άλλος παρά το τσιγάρο και το ποτό. Ήθελε τόσο πολύ να περνά καλά, με ανθρώπους, με σχέσεις, αλλά δεν τα έβρισκε κι έτσι πέρναγε καλά με φτηνά τσιγάρα και φτηνά ποτά.

Καθόταν κι έπινε μια γουλιά από την πορτοκαλάδα του. Κοίταξε τον δρόμο κάτω από τη βεράντα του.
Πονούσε.
Πονούσε γιατί είχε κόψει το τσιγάρο και το ποτό που τόσο τον είχαν καταστρέψει και προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του. Το μόνο που τον ενδιάφερε τώρα είναι να γεμίζει την καθημερινότητά του με κάποια ασχολία, με τη σχολή του, τις διάφορες δουλίτσες όπως έλεγε. Στην καθημερινότητα ήταν ολομόναχός του, μοίραζε τον χρόνο ανάμεσα στη σχολή και τις δουλίτσες. Ήταν μοναχικός άνθρωπος που όμως σπαταλούσε το χρόνο του δημιουργικά, προσπαθώντας έτσι να ξεχάσει τον πόνο από την στέρηση τσιγάρου, ποτού, φτηνών ανθρώπων, φτηνών σχέσεων...

Έρωτας. Ξανά.

Έρωτας. Κορυφαίο ιδιοτελές συναίσθημα, αναφέρεται μόνο στις ερωτικές σχέσεις [όπως δείχνει και το όνομα του]. Δίνεις τα πάντα στον άλλο και περιμένεις τα πάντα από αυτόν. Παραδίδεσαι ψυχή τε και σώματι και επιθυμείς το ίδιο από το ταίρι σου. Για μένα ο αληθινός μεγαλειώδης έρωτας, αυτός που θα σταματήσει το χρόνο, είναι πιο σπάνιος και προσωπικά πιο επιθυμητός από την αγάπη. Ίσως γι'αυτό είναι δύσκολος ο έρωτας στις μέρες μας... Γιατί σπάνια εφαρμόζεται το δούνε και λαβείν. Κι αν εφαρμόζεται, εφαρμόζεται με τον χρόνο. Ο έρωτας κρατάει σε βάθος χρόνου, εκτός κι αν μιλάμε για κεραυνόβολο κι αμοιβαίο έρωτα. Δύσκολο πράγμα τελικά; Μήπως το υπεραναλύουμε μέχρι αηδίας και δεν κοιτάμε πώς να ζήσουμε τις χάρες του κι ας φύγει; Θέλω να ερωτευτώ ρε γαμώτο. Δύσκολοι καιροί για να ερωτευτείς. Ίσως να είναι αργά πια.

Εικοσιπέντε

Ναι λοιπόν, είναι γεγονός. Το ένα τέταρτο του εκατό είναι γεγονός. Εικοσιπέντε λοιπόν. Χρόνια μου πολλά.
Το Σάββατο βράδυ εκεί που σκόπευα να τη βγάλω μέσα επειδή δεν είχα όρεξη για τίποτα, τσουπ οι δικοί μου να μου ανακοινώνουν να κάνω μπάνιο και να ντυθώ. Η μυρωδιά από σουφλέ, πίτσα, σπανακόπιτα, κίνησε ακόμα περισσότερο τις υποψίες μας. Και τσουπ, οι πρώτοι "οικογενειακοί" φίλοι. Και αγρότερα και δυο-τρεις φίλοι μου.
Δε λέω, πέρασα καλά αλλά κάτι έλειπε. Εντάξει, δεν κρύβω ότι θα προτιμούσα μια έκπληξη-υπερπαραγωγή από τους φίλους μου ή να έρθουν κάποιες όμορφες παρουσίες, αλλά ακόμη κι έτσι καλά ήταν. Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε στο τέλος όπου εμφανίστηκε από το πουθενά μια φίλη μου, με δυο φίλες της. Κρίμα που δεν έκατσαν παραπάνω. Μα τι κρίμα όμως! Εντάξει, πολλά θέλω.
Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι ενώ αρχικά δεν είχα όρεξη για τίποτα και μάλιστα δεν είχα σχέδια για αυτές τις μέρες, στο τέλος δε με χάλασε το όλο σκηνικό.
Αφού έφυγαν όμως όλοι κι ετοιμαζόμουν να την πέσω, ρε φίλε, κάτι δεν με άφησε να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν όλους αυτούς που αξιώθηκαν να έρθουν σπίτι μου. Το συμπέρασμα ποιό ήταν; Όσοι ήρθαν μάλλον αξίζουν την φιλία μου και όσοι δεν ήρθαν, δεν την αξίζουν. Εγωιστικό; Ίσως, δεν ξέρω. Απλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι μόναχα όσοι ήρθαν ίσως μείνουν για πάντα στη ζωή μου κι αυτό επειδή οι συγκεκριμένοι είναι ίσως οι μοναδικοί με τους οποίους έχουμε δυνατούς δεσμούς φιλίας. Και ναι, μιλάω για τους φίλους μου κι όχι για τους συγγενείς.
Καλά, για τη φίλη μου που ήρθε στο τέλος, δε μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε δυνατό δεσμό γιατί δεν τη γνωρίζω καιρό και ούτε μιλάμε πολύ, αλλά κάτι μου λέει ότι αξίζει.
Αλλά ρε φίλε, τι γίνεται όταν με μια άλλη που ήρθε έχουμε μια μάλλον περίεργη σχέση; Ναι, είμαστε φίλοι, αλλά τα πράγματα μεταξύ μας είναι λίγο περίεργα. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ κάπως. Μπα, μάλλον γίνομαι παρανοϊκός.
Έκανα αυτές τις σκέψεις γιατί τον τελευταίο καιρό έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Βαριέμαι να βγω, να κάνω ο,τιδήποτε. Τα βρίσκω όλα ψέυτικα ρε φίλε. Κι επίσης, πέρσυ, τέτοια μέρα, είχα κάνει πάρτυ-υπερπαραγωγή και πράγματι, είχε έρθει πολύς κόσμος. Στο τέλος πέρασα καταπληκτικά αλλά αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί που ήρθαν θέλουν πραγματικά να είναι φίλοι μου. Φέτος, που δεν σχεδίασα τίποτα αλλά ήρθαν αυτοί οι λίγοι, πάλι τι να σκεφτώ; Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί. Ίσως και να είμαι από τη φύση μου περίεργος και να θέλω επιλεκτικά πράγματα.
Ναι τελικά αυτοί που αξίζουν την φιλία είναι μετριμένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού... Οι υπόλοιποι είναι απλά για τον χαβαλέ κι έτσι πρέπει να μείνουν.
Όπως και να έχει όμως... Να με χαίρεστε! Η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμη οπότε να δούμε τι άλλο μπορεί να συμβεί!

ΥΓ: Θέλω να ευχαριστήσω τον Δ, τον Θ, τον Ν, την Α και την Β [και τις φίλες της!]. Πραγματικά με αφήσατε άφωνο.

Διατήρησε τη ψυχραιμία σου

Ο κόσμος έχει γίνει καχύποπτος. Περπατάς στον δρόμο και σε κοιτάνε περίεργα. Στέκεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα. Κάθεσαι κάπου και σε κοιτάνε περίεργα.
Στις μέρες μας, ο λαός μας καίγεται και νοιώθει ανασφάλεια. Γινόμαστε προσεκτικοί στις κινήσεις μας και κάθε φορά που βλέπουμε έναν "περίεργο" συνάνθρωπό μας, αυτόματα νομίζουμε ότι αυτός ο "περίεργος" θα μας την πέσει.
Λογικό συμπέρασμα αν αναλογιστούμε τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, αλλά έχουμε ξεφύγει. Βάλε και τον εγωισμό μας, το συμφέρον μας, τις παρεξηγήσεις, τη συγκοφαντία. Όλα αυτά θα μας οδηγήσουν στη διχόνια μια μέρα.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί με σερφ και περίμενα τα παιδιά να κλείσουν και να πάμε για σερφ. Στεκόμουν απέναντι από το μαγαζί, στην άλλη πλευρά του δρόμου, έξω από μια μονοκατοικία, με ντύσιμο σέρφερ, φραπέ στο χέρι και τη σανίδα ακουμπισμένη στα κάγκελα. Η σπιτονοικοκυρά που πέρναγε εκείνη τη στιγμή, με κοίταξε με μισό μάτι και μου λέει "τι στέκεσαι εδώ;". Της απαντάω ευγενικά ότι περιμένω τα παιδιά και αντί να συνεχίσει το δρόμο της, συνεχίζει να με κοιτά με δολοφονικό βλέμμα και να λέει "τον καφέ μην τον πετάξεις στο δρόμο". Δεν της απάντησα αλλά σκέφτηκα "μα καλά τόσο χαζός είμαι για να πετάξω ένα πλαστικό ποτήρι στο δρόμο;". Και καλά επειδή είχα το στυλάκι του σέρφερ, του κωλόπαιδου που σερφάρει όλη τη μέρα και ζει τη ζωή του αδιαφορώντας για το αύριο, πρέπει να μου "επιτεθεί"; Αμην και ποτέ.
Αυτό το περιστατικό μου θυμίζει τη στάση που έχουν μερικοί απέναντι σε άλλους, εξαιτίας παράγοντων όπως το ντύσιμο ή το παρουσιαστικό. Και την στάση αυτή τη βρίσκω κυρίως από άτομα κάποιας ηλικίας. Μα καλά, δηλαδή επειδή είμαστε έτσι, είμαστε και "περίεργοι"; Και σας δίνουμε την εντύπωση ότι "κάτι τρέχει" με εμάς; Χαλαρώστε, δε θα σας την πέσουμε, δε σας τσεκάρουμε για να σας ληστέψουμε, δε σχεδιάζουμε βανδαλισμό. Όλα έχουν και κάποια όρια. Έλεος πια.
Και σα να μη φτάνει αυτό, μερικοί έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις ευγενικά τον άλλον.
Μια φορά έκανα το λάθος να περπατώ στη μέση του δρόμου κι από πίσω ερχόταν αυτοκίνητο που δεν το είχα δει. Ήταν βράδυ και ο δρόμος ερημικός. Ο οδηγός, μου κόρναρε αλλά δεν τον άκουγα και μόνο όταν πέρασε από δίπλα μου, άρχισε να με βρίζει, στολίζοντάς με γραφικά. Του απάντησα με ψυχραιμία ότι είμαι κωφός και του είπα ότι έκανα λάθος που περπατούσα στη μέση. Κατάλαβε ότι επειδή είμαι κωφός, δεν τον άκουσα και μου απαντά "α, συγγνώμη..." κι έφυγε.
Τον χειμώνα που μας πέρασε, είχα καλέσει ταξί για να με πάει κάπου. Μαζί μου είχα τον σάκο που βάζω τη σανίδα του σνόουμπορντ. Ο σάκος είναι 165 εκατοστά μήκος και δε χωρούσε. Ο ταξιτζής αντί να προθυμοποιηθεί να με εξυπηρετήσει, με έβρισε λέγοντας μου "που πας ρε με αυτό το πράγμα; δώσε μου 20 ευρώ τώρα αλλιώς φεύγω". Του απάντησα ευγενικά ότι έχω σανίδα σνόουμπορντ και τι θα μπορούσα να κάνω; Αφού πρέπει να πάω κάπου με τη σανίδα. Η ψυχραιμία μου τον έκανε να αλλάξει και να προσπαθήσει να βρει ταξί με μεγαλύτερο χώρο, μέσω ασύρματου. Εν τέλει δηλαδή με εξυπηρέτησε και μετά από λίγο ήρθε άλλο ταξί, με τον ταξιτζή να είναι πιο ευγενικός από τον προηγούμενο.
Όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ "μα καλά δηλαδή, όλοι τους καρίζουν, ξεχνώντας να είναι ψύχραιμοι και όταν δουν τον άλλον ψύχραιμο κι ευγενικό, τότε θυμούνται τον καλό τους εαυτό;".
Όπως και να έχει, τσαντίζομαι άσχημα όταν δεν βρίσκεις κόσμια αντιμετώπιση ή σε κοιτάνε περίεργα, για διάφορους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, όλοι μας έχουμε γίνει καχύποπτοι με τους άλλους κι εύκολα χάνουμε την ψυχραιμία μας, αλλά ρε παιδιά, ας βάλουμε κάποια όρια.
Ψυχραιμία πάνω απ'όλα και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις με κατάλληλο τρόπο.

Αιώνια εφηβεία

Αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Η γενιά αυτή ζει και βαζιλεύει στις μέρες μας.
Σάββατο βράδυ στην πιάτσα του Κεραμεικού, της Κωσταντινουπόλεως και ένας θεός ξέρει που αλλού, δεκάδες έφηβοι συγκετρωμένοι με τις μπύρες παραμάσχαλα, αράζουν και μαλακίζονται. Οι έφηβοι της παλαί ποτέ πιάτσας της Αβραμιώτου είναι εδώ.
Έφηβοι που δε θα μεγαλώσουν ποτέ. Έφηβοι από όλες τις φυλές, από ροκάδες με μακριά μαλλιά, στενά παντελόνια και μολύβι στα μάτια, μέχρι σκέιτερς με τατουάζ και στριφτό στο αυτί. Έφηβοι από κάθε κουλτούρα, κουλτούρα της ψευτομαγκιάς. Προσθέστε και τα γκομενάκια που ζουν το παρακμιακό γκλαμ, που το παίζουν από ροκ μέχρι χίπις και το αντίστροφο.
Καταναλώνουν τις μπύρες μέχρι αηδίας, καπνίζουν κανά μπάφο που και που, την πέφτουν στις ψευτογκόμενες της παρέας, κοινώς την πέφτουν στην γνωστή του γνωστού τους. Θα τους γυαλίσει καμιά, θα τη φασώσουν, ίσως και την πηδήξουν λίγο παραπέρα, εκεί που δεν έχει φως, πίσω από έναν σκουπιδοτενεκέ. Εκεί, στα όρθια.
Τους βρίσκεις σχεδόν κάθε Σάββατο εκεί, άντε και Παρασκευή. Όλοι μαζί έχουν κάνει μια τεράστια παρέα, έστω κι αν οι φυλές δεν μιλάνε οι μια με την άλλη. Σαν τις συμμορίες, που όμως συνυπάρχουν ειρηνικά στο ίδιο καζάνι. Όλοι νομίζουν ότι είναι δημοφηλείς. Ότι τους ξέρουν όλους και όλοι τους ξέρουν.
Οι έφηβοι αυτοί βαριούνται. Θέλουν κάτι να κάνουν, κάτι το διαφορετικό κι αυτό το κάτι είναι αλητεία, ποτά, σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολ. Για αυτούς, αυτά είναι "κάτι το διαφορετικό", για να μην βαριούνται. Κάθε φορά που πάνε εκεί, θα κάνουν τα ίδια πράγματα, αλλά για αυτούς είναι "κάτι το διαφορετικό" από την καθημερινότητα.
Αλήθεια, στα πόσα ποτά πεθαίνεις; Στα πόσα ναρκωτικά πεθαίνεις; Μα καλά δεν βαρέθηκες να τα κάνεις; Κι αν νομίζεις ότι τα χρειάζεσαι για να πηδήξεις κάποιο γκομενάκι που τυγχάνει να είναι γνωστή του γνωστού σου, τότε τι να πω. Μάλλον μεγάλωσα για αυτά. Ναι, αλήθεια, με πήραν τα χρόνια για κάτι τέτοια πράγματα. Δεν είμαι ούτε αλήτης, ούτε μπεκρής, ούτε ναρκομανής. Και δεν πρέπει να γίνω τέτοιος για να πηδήξω κάποιο απ'αυτά τα γκομενάκια.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τέτοια γκομενάκια, θέλουν τέτοιους τύπους. Αλήτες. Κωλόπαιδα. Κι αυτοί αν θέλουν τέτοιες, τότε εγώ ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να ασχοληθώ με κάποιες που ζουν στην ψευδαίσθηση της αιώνιας εφηβίας. Ναι, με πήραν τα χρόνια για να εξακολουθώ να ζω στην ψευδαίσθηση αυτή.
Ναι, είναι ωραία η ψευδαίσθηση αυτή. Είναι ωραία να αράζεις μέχρι το πρωί, να πίνεις μέχρι να μην αντέχεις, να καπνίζεις, να την πέφτεις σε γκομενάκια, να τις φασώνεις, να τις πηδάς. Είναι ωραία να νοιώθεις μέλος της κουλτούρας αυτής, να νοιώθεις ότι τα γκομενάκια πέφτουν στην αγκαλιά σου, επειδή είσαι μέλος της κουλτούρας αυτής. Αλλά για πόσο ακόμα; Για πόσο θα κρατήσουν όλα αυτά; Μέχρι να ξυπνήσεις;
Τις προάλλες, ένα σαββατόβραδο, ήμουν κι εγώ εκεί, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Έβλεπα παντού γνωστούς μου, χαιρετούσα όποια γκόμενα ήξερα, έστω κι αν δεν μιλούσαμε ποτέ, έπινα, κάπνιζα. Και όλα αυτά γιατί; Επειδή τα κάνουν και οι άλλοι; Ή επειδή έτσι ένοιωθα κι εγώ μέρος της κουλτούρας; Παπαριές ρε. Η κουλτούρα αυτή έχει σαπίσει, έχει παρηκμάσει και μαζί με αυτήν σαπίζουμε κι εμείς. Αλλά εγώ, όχι ευχαριστώ, δε θα σαπίσω. Στα αρχίδια μου όλοι εσείς οι ψευτοκουλτουριάριδες που θέλετε να λέγεστε και αλήτες, που λέτε κιόλας ότι κάνετε μπάφους.
Αλήθεια, όλοι αυτοί, γιατί ζουν μέσα σ'αυτή την κουλτούρα, σ'αυτή την ψευδαίσθηση, της αιώνιας εφηβίας; Σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει. Ψυχολογικά προβλήματα; Κατάλοιπα από μια άλλη εποχή; Πολλά πράγματα συμβάλλουν στο να σε κάνουν να γίνεις ένας απ'αυτούς.
Όσο για μένα... Ναι, είχα κάποια ψυχολογικά προβλήματα, ναι είχα κάποια κατάλοιπα από μια άλλη εποχή. Ναι, ήθελα να νοιώσω ότι με ξέρουν όλοι. Ναι, ήθελα να ζήσω κάποια χρόνια που έχασα κάποτε. Πήγαινα εκεί όχι μόνο επειδή πάει η παρέα μου, αλλά κι επειδή ήξερα ότι εκεί θα βρω γνωστούς μου και το κυριότερο, γνωστές μου, γκομενάκια. Αλλά όλα αυτά για τι; Για μερικά φασώματα και μερικά πηδήματα της στιγμής; Άσε μας ρε.
Θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά εν τέλει. Να το παίξω αλήτης, κωλόπαιδο, με μια δόση κατάθλιψης, που καπνίζει, πίνει, παίρνει ναρκωτικά. Αλλά δεν μου πάει βρε παιδί μου. Ναι, έχω μια κάποια κατάθλιψη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να το παίξω κάποιος που δεν είμαι. Κάποιοι το κάνουν, γιατί μπορούν, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δεν μου πάει βρε παιδί μου. Δεν είμαι μαλάκας για να το παίξω μαλάκας.
Αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω εκεί πέρα, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Γιατί; Στην τελική, είμαι απλά θεατής. Γιατί στα αρχίδια μου τι κάνουν οι άλλοι. Εντάξει, δεν έλειπαν οι στιγμές που κι εγώ μαλακιζόμουν, όπως και οι άλλοι και νοιώθαμε όμορφα, αλλά κατάντησε κουραστικό. Κάθε φορά τα ίδια. Οι μαλακίες που κάνουμε για να μην βαριόμαστε, έγιναν εχθρός. Εμένα τουλάχιστον με κάνουν να βαριέμαι πλέον. 
Και στο τέλος τι κατάλαβα; Για ποιό λόγο γίνονται όλα αυτά; Μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι από τα πιο μοναχικά άτομα που υπάρχουν. Ναι, ίσως κι εγώ να νοιώθω μοναχικό άτομο, με την έννοια ότι νοιώθω ότι έχω χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή μου. Ναι, τελικά ίσως όλοι εμείς θέλουμε να ζήσουμε την αιώνια εφηβία για να γεμίσουμε την μοναξιά που νοιώθουμε μέσα μας. Αλλά κάτι δεν στέκει βρε παιδί μου. Η αιώνια εφηβεία, ευτυχώς ή δυστυχώς τελειώνει και τότε τι μένει να γίνει; 

Όλοι εσείς που δε θέλετε να βαριέστε και γι'αυτό ζείτε σ'αυτήν την ψευδαίσθηση, ίσως πρέπει να ξυπνήσετε, να καταλάβετε ότι υπάρχει ζωή και μετά την εφηβεία εκείνου του τρόπου ζωής... Ή ακόμα καλύτερα, βρείτε τη χαμένη σας εφηβεία σε άλλα πράγματα που γεμίζουν τη ζωή σου με φωτεινά χρώματα και όχι με σκοτεινά. Αναπληρώστε τον χαμένο χρόνο με πράγματα ουσίας, όχι με μαλακίες.
Ο άνθρωπος από τη φύση του, θέλει κι άλλα, τίποτα δεν του φτάνει. Θέλει κι άλλα, κι άλλα, μέχρι τουλάχιστον να καταλάβει ότι όλα αυτά είναι μαλακίες κι έτσι είναι γιατί δε θα βρεί σ'αυτές αυτό που πραγματικά θέλει από τη ζωή του.

Σεξ, αλητεία και παρακμή λοιπόν.

Τα όνειρα μας απόμειναν

Αισιόδοξος για το παρόν και απαισιόδοξος για το μέλλον σου ή απαισιόδοξος για το παρόν αλλά αισιόδοξος για το μέλλον σου;
Προσωπικά, προτιμώ το δεύτερο. Ας είμαι απαισιόδοξος για το παρόν αλλά τουλάχιστον επιτρέψτε μου να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Γιατί ονειρεύομαι ένα μέλλον όπως το θέλω. Κι έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα είναι.
Καθημερινά βλέπω κόσμο να βυθίζεται στο χάος της απαισιοδοξίας για το μέλλον τους, επειδή βλέπουν την κατάσταση της χώρας μας να πέρνει τον κατήφορο. Ο κόσμος αυτός έχει το σπιτικό του, τα λεφτά, την οικογένεια, το ταίρι του, θα έπρεπε να είναι χαρούμενος για όλα όσα έχει και να βλέπει με αισιοδοξία το παρόν, αλλά παρόλα αυτά, βυθίζεται στο αβέβαιο μέλλον.
Μπορώ να καταλάβω σε τι κατάσταση είμαστε, αλλά ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί να βυθιστούμε στο αβέβαιο μέλλον; Καταλαβαίνω ότι όντως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν είναι καλό. Όσο περισσότερο βυθίζεσαι, τόσο δυσκολότερο θα είναι να ξανανεβείς στην επιφάνεια.
Προτιμώ να βυθιστώ τώρα και στο μέλλον να σκαρφαλώσω στα πιο ψηλά βουνά. Όχι επειδή είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η χώρα θα βγει από τη κρίση, αλλά επειδή μόναχα τα όνειρα για ένα αισιόδοξο μέλλον μας έχουν απομείνει... Και κανείς μα κανείς δε θα μου σκοτώσει τούτα τα όνειρα. Και ναι, προτιμώ να καώ απ'τα ίδια μου τα όνειρα παρά να μείνω στην αβεβαιότητα.

ΥΓ: Όπως καταλάβατε, μιλάω εμμέσως για την κρίση μας αλλά όσο και να με θλίβει αυτό, δε θα γράψω γι'αυτήν. Γιατί μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το λιγότερο που μας απασχολεί... Ψυχραιμία πάνω απ'όλα.

Επανάσταση

Καμιά επανάσταση δεν ξεκίνησε χωρίς κανένα σκοπό. Όσοι ένοιωσαν ότι δεν πάει άλλο, επαναστάτησαν. Σε όλα, για όλους. 
Όλοι είχαν και από έναν σκοπό για να επαναστατήσουν. Αν δεν ήταν εκείνος ο σκοπός, ποιός ο λόγος να επαναστατήσεις; Αν δεν ένοιωθες ότι σου πήραν τον σκοπό, τότε γιατί να επαναστατήσεις;
Φυσικά και αναφέρομαι για κάθε πράγμα που αξίζει να επαναστατήσεις. Στην φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Επανάσταση για να κερδίσεις πίσω τους σκοπούς σου.
Δε μιλάω για επαναστάσεις λαών, αλλά για επαναστάσεις βαθύτερες, με προσωπικό σκοπό. Και ο αγώνας που δίνεις είναι βαθύτερος, προσωπικός.

Η δύναμη του χαμόγελου

Ήταν κάποιος, κάποτε, που στεκόταν παραδίπλα μου, βουβός, με παγωμένο και σχεδόν δολοφονικό βλέμμα και μου έδινε την εντύπωση ότι είναι μοναχικός, καταθλιπτικός, ψυχικά τσακισμένος. Το πρόσωπό του έμοιαζε άχρωμο. Σπάνια χαμογελούσε και όταν χαμογελά, είναι λες και προσπαθεί. Φοβήθηκα να τον πλησιάσω. Τέτοιοι άνθρωποι με θλίβουν και τραβάνε την προσοχή μου.
Λίγες μέρες μετά, εκείνος ο μοναχικός με το παγωμένο και σχεδόν δολοφονικό βλέμμα, μόλις μου έκανε το πιό όμορφο χαμόγελο του κόσμου, εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα δεν ήταν το ποιό όμορφο, αλλά στα μάτια μου έτσι φάνηκε. Τη στιγμή εκείνη, το βλέμμα του έγινε ζεστό, το πρόσωπό του φωτεινό κι έμοιαζε να ξαναβρήκε το χρώμα του. Το χαμόγελό του με γοήτευσε και με έκανε να τον προσέξω ακόμη περισσότερο, λες και έχει κάτι το ιδιαίτερο. Λες κι εκείνος χρειάζεται κάτι, για να χαμογελά ξανά. Λες κι εκείνος χαμογέλασε για μένα, λες και περιμένει κάτι από μένα. Λες και το χαμόγελο ήταν από μόνο του αρκετό.
Τέτοιοι άνθρωποι με κάνουν να θέλω να τους δώσω αυτό που αναζητούν. Να τους δώσω αυτό που ψάχνουν για να χαμογελούν ξανά. Σε εκείνες στην προκείμενη.

Τι είναι τελικά το χαμόγελο και πώς καταφέρνει να μας γοητέψει; Το χαμόγελο έχει διάφορους τύπους, ανάλογα με το συναίσθημα που έχουμε εκείνη τη στιγμή και επηρεάζει τους άλλους αναλόγως. Τελικά, το χαµόγελο ίσως δεν είναι απλώς η έκφραση ενός εσωτερικού συναισθήµατος, αλλά και το φανερό κοµµάτι της «συνάντησης» δύο ανθρώπων. Και το χαμόγελο εκείνο, ίσως είναι η αρχή. Εκείνου κι εκείνης στην προκείμενη.

O κόσμος είναι όμορφος

O κόσμος είναι όμορφος ακριβώς επειδή αποτελείται από χιλιάδες αγόρια και κορίτσια που αναζητούν την αγάπη και την ευτυχία.
Κι αν υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι την είχαν ήδη βρει και την έχασαν, ας πιστέψουν ότι η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας είναι που μας κάνει "αθάνατους". Η πίστη για καλύτερες μέρες θα πρέπει να μας δίνουν όρεξη για ζωή.
Όσοι πιστεύουν το αντίθετο, είναι εγκεφαλικά νεκροί.
Η αγάπη, ο έρωτας, η ευτυχία, η πίστη εβρίσκονται στο μυαλό και τη ψυχή σου. Όχι σε αυτά που βλέπεις.
Ο κόσμος είναι σκάρτος μόνο οπτικά.Ο κόσμος γίνεται όμορφος στο μυαλό και τη ψυχή σου. Ο κόσμος είναι όμορφος ρε.

Η καθημερινότητα μας συνθλίβει, αλλά η πίστη δεν πεθαίνει ποτέ.

Fall, the beginning or the end?

Φθινόπωρο. Για τους περισσότερους από εμάς, είναι η αρχή ή το τέλος για κάτι. Κατάλοιπο από τα σχολικά μας χρόνια; Κατάλοιπο από τη φοιτητική μας ζωή;
Τέτοιες μέρες κάνεις ξεκαθάρισμα σκέψεων, βάζεις στόχους, εφικτούς ή μη, κάνεις όνειρα. Ναι, είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι το φθινόπωρο είναι η κατάληλη εποχή για να αλλάξεις τα θέλω σου. Και ναι, συνήθως αυτή την εποχή αλλάζω. Ανάλογα με τα ξεκαθαρίσματα, τους στόχους, τα όνειρα, αυτή τη νέα χρονιά θα είμαι διαφορετικός σε σχέση με άλλες. Αισοδοξία; Απαισιοδοξία; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γνωρίζω, ξέρω όμως πολύ καλά ότι τέτοια εποχή, τα περισσότερα αλλάζουν. Κι αν το φθινόπωρο είναι η περίοδος που θέτεις τις βάσεις για αυτές τις αλλαγές, τότε με την είσοδο του νέου χρόνου, αυτές οι αλλαγές θα γίνουν εφικτές.
Αλλά υπέρχει και το άλλο. Ύπηρξαν κάποια φθινόπωρα που όσο πανηγυρικά και να μπήκαν, δε σου επέτρεψαν να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα, με αποτέλεσμα ο νέος χρόνος να μπει σκοτεινός για σένα.  Να μπει σχεδόν άκαρπος και να συνεχιστεί το ίδιο σχεδόν άκαρπα, μέχρι άλλο ένα καλοκαίρι να περάσει.
Κύκλοι που γίνονται μερικές φορές...
Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές, όταν ο Σεπτέμβρης μπαίνει ήρεμος, με ένα ίχνος αισιοδοξίας κι εσύ νομίζεις ότι δεν έχεις όρεξη για τίποτα, όλο το μέσα σου βρίσκεται σε εγρήγορση. Αντίθετα όταν ο Σεπτέμβρης μπαίνει ενθουσιώδης κι εσύ αναπάυσεσαι στις δάφνες, ίσως επειδή νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια φάση  που σ'αρέσει, το μέσα σου βρίσκεται σε ύπνωση και η συνέχεια προβλέπεται άκαρπη.
Τι να πω, ίσως φταίει η ενέργεια που έχεις μέσα σου, η αύρα, το γιν γιανκ. Τα αντίθετα προκαλούν τα αντίθετα. Κι όλα αυτά το φθινόπωρο.
Αυτήν την εποχή βρίσκομαι σε μια κατάσταση ηρεμίας, χωρίς να προσδοκώ για κάτι, χωρίς να επιθυμώ κάτι. Αλλά είμαι αισιόδοξος για τη νέα χρονιά. Άραγε θα επαληθευτούν όλα τα παραπάνω και φέτος;

Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part. 2

Αμοργός. Τα λόγια είναι περιττά, ε? Δεν χρειάζεται να σας ξαναπώ για όλα εκείνα τα υπέροχα μέρη για τα οποία έγραφα πέρσυ.

- Την πρώτη μέρα, μια από τις παρέες, έμεινε κόκκαλο, λέγοντας "ρε μαλάκα, τώρα βρήκες να έρθεις? άργησες..." και ναι, είχε πλάκα. Πρώτο καλοκαίρι φέτος που άργησα να πάω Αμοργό.

- Την ίδια φράση μιμήθηκαν πάνω κάτω κι άλλα παιδιά εκεί. Ρε τόσο πολύ άργησα να σας έρθω και ενθουσιαστήκατε? Μέχρι περσυ, εγώ ήμουν αυτός που περίμενα τους περισσότερους, φέτος όμως πήγα και τους βρήκα όλους εκεί. Μοναδικό συναίσθημα. "Ήρθα, ας τα σπάσουμε τώρα".

- Η κούρσα του θανάτου από έναν νυσταγμένο ταξιτζή. Στη διαδρομή Αιγιάλη-Κατάπολα, πήγαινε υπερβολικά αργά, έκανε βιαίες και απότομες στροφές (προφανώς από την τύφλα του), κόντεψε να τον πάρει ο ύπνος στο τιμόνι, παραλίγο να στουκάρει σε διερχόμενο μηχανάκι και ξύπνησε μόνο όταν του δώσαμε τα λεφτά. Ο ορισμός του "όταν μυρίζεσαι το χρήμα, ξυπνάς".

- Το άνοιγμα παραθύρου από τον Θ. σε ένα μαγαζί. Έξω φύσαγε τόσο, που με το που άνοιξε, ο αέρας έριξε όσα πράγματα ύπηρχαν μπροστά στο παράθυρο, μαζί και μερικά καραφάκια. Τα κάναμε μούσκεμα.

- Η τεράστια σακούλα με 10 μπουκάλια ψημένης του Θ. για να τα πάρει στην Αθήνα. Το ένα το τελειώσαμε κιόλας. Μου ήθελε και καφάσι, λες και είναι έμπορος, τρομάρα του.

-Η πεζοπορία προς τον φάρο, ανάμεσα σε βράχια και θάμνους, ανηφόρες και κατηφόρες, με σαγιονάρα. Η θέα με αποζημίωσε. Ηλιοβασίλεμα που κάλλιστα συναγωνίζεται εκείνο της Σαντορινής (σιγά το ηλιοβασίλεμα, εδώ που τα λέμε). Μπόνους, ο Σκοπελίτης, το μικρό καραβάκι των μικρών κυκλάδων, στο βάθος που πάλευε με τα κύμματα.

- Τα καταθλιπτικά και καψουροτραγούδια για τύπους με αυτοκτονικές τάσεις, στις 6 το πρωί σε ενα μπαράκι στα Κατάπολα. Ήμασταν εμείς κι εμείς. Άλλο ένα και θα είχαμε αυτοκτονίσει όλοι μας, εκτός από τον wannabe dj. Μπόνους, ένας μίνι τσακωμός, με αφορμή πάντα την επιλογή του τραγουδιού.

- Τα πεφταστέρια, μερικές μέρες πριν την πανσέληνο. Χάζεμα μέσα στο κυνήγι του πεφταστεριού.

- Και φυσικά, τα νέα και παλιά πρόσωπα που είχες τη τύχη να κάνεις παρέα. Πρόσωπα που είτε γνώρισες μετά από καιρό είτε γνώριζες από καιρό αλλά δεν είχατε την ίδια παρέα.

Και του χρόνου να είμαστε καλά, πάλι εκεί θα είμαστε...

Μικρές καλοκαιρινές ιστορίες part.1

Ελαφόνησος 2011. Αυτό το νησάκι τείνει να καθιερωθεί σαν ο απόλυτος προορισμός μας τα καλοκαίρια, μιας και είναι η δεύτερη χρονιά που πάμε. Και θα υπάρξουν πολλά ακόμη καλοκαίρια που εκεί θα είμαστε.
Nησάκι μάλλον αδιάφορο για τους περισσότερους από εσάς αλλά ενδιαφέρον για εμάς. Ο ορισμός του απόλυτου χαλαρώματος, είτε στην απέραντη παραλία του Σίμου, είτε στο κάμπινγ των αναστεναγμών. Μπόνους, τα γνωστά λοκάλια από εκεί, με τα οποία καφριλιάζουμε στο χωριό.

- Οι προσπάθειες του Θ. για ανάποδες κωλότουμπες στη θάλασσα, με τον Τ. να τον σπρώχνει προς τα πάνω κι εμένα να προσπαθώ να αποθανατήσω τη στιγμή, με την τέχνη του φακού. Επίδοξοι φωτογράφοι σου λέει μετά.

- Το κλάσιμο με την είδηση ότι οι μπάτσοι φέτος ήταν δύο αντί για έναν πέρσυ και η γνώση τους για τα μυστικά μέρη του ελεύθερου κάμπινγκ. Μας έκανε να μετακομίσουμε στο οργανωμένο, επιλογή που αποδείχθηκε σπουδαία.

- Στο οργανωμένο, πλέον, αρκετοί στόχοι κλειδώθηκαν, ελάχιστοι όμως εκτελέστηκαν. Τυχερός και πιο ωφελημένος, ο Θ. Κωλόφαρδε! Δεν ίδρωσες καν!

- Το ζηντιάνεμα του Π. για έναν φορτιστή κινητού. Για να μπορεί να μπαίνει στο νετ και να διαβάζει εφημερίδες.

- Μικρές διαδρομές στο χωριό με το longboard, σε surf style, με τον Θ. να ξεδιπλώνει την τέχνη του φακού. Στην τρίχα απέφυγα στουκάρισμα με διερχόμενο αυτοκίνητο. Αλλά έτσι μωρέ, για τη φάση. Παλιάς σχολής ρε. Που κυκλοφορούσαν παντού με σανίδι στα πόδια τους.

-  Το κτίσιμο πολυκατοικίας από μπύρες από τον Τ. Η πρώτη, έφτασε τις 27 μπύρες, η δεύτερη τις 15 και η τρίτη πρέπει να ήταν 10. Και τις αφήσαμε κρεμασμένες στο οικόπεδο που νοικιάσαμε, σαν υπενθύμηση ότι από αυτό το σημείο περάσαμε πέντε ημέρες καρφίλας. Το ύψος των πολυκατοικίων ήταν πολύ μεγάλο και δεν μπορούσαμε να τις πάρουμε μαζί μας. Λογικά θα τις έχουν πετάξει τώρα, αλλά δεν πειράζει. Μπόνους τα κοριτσάκια που πέρναγαν και μας έπιαναν τη συζήτηση με αφορμή αυτό.

- Η εκσκαφή λάκκου στην άμμο και το θάψιμό μου μέσα μέχρι το κεφάλι. Ναι, είχε πλάκα.

- Ο σκύλος με τα γυαλιά ηλίου. Ο πιό κουλ σκύλος της Ελαφόνησου.

- Η χελώνα που βρήκαμε και αφήσαμε στο τραπέζι που πίναμε καφέ. Κι εκείνη αντί να κλειστεί στο σπιτάκι της, έκοβε βόλτες στο τραπέζι. Η ατάκα "να την δέσουμε στην οροφή του αυτοκίνητου και να φτάσει Αθήνα γρηγορότερα από τον λαγό" ήταν πετυχημένη.

- Τα ανέκδοτα για ξανθιές έπερναν κι έδινα. Πώς μια ξανθιά μπορεί να κάψει το αυτί της?

- Η Ευτυχία η σερβιτόρα και το μαγικό χαρτάκι! Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

- Οι κούρσες θανάτου στα στροφιλίκια από Σπάρτη μέχρι Πούντα (το λιμανάκι για Ελαφόνησο) και τουμπαλίν. Αλλά ο Θ. είναι οδηγάρα. Κατάπινε τα χιλιόμετρα με σχετική άνεση.

ΥΓ: Οι ιστορίες συνεχίζονται από την Αμοργό

What happens after a great day?

Είναι μεσημέρι, ο ήλιος καίει, η θερμοκρασία είναι στα ύψη κι εμείς λιώνουμε. Λιώνουμε στο σπίτι, περιμένοντας να μας μαζέψουν για να πάμε σε κάποια παραλία, μπας και δροσίσουμε τα κορμιά μας. Και τέλος, αντι να λιώνουμε σε κάποια ξαπλώστρα, λιώνουμε στον χορό, κάτω απ'τον καυτό ήλιο, φορώντας μόνο το μαγιό μας.
Ναι, είναι άλλο ένα απ'τα καθιερωμένα μεσημεριάτικα πάρτυ της παραλίας. Όσο ανεβαίνουν τα μπιτ, ανεβαίνει και το θερμόμετρο και χοροπηδάμε όλο και περισσότερο. Όλοι με τα μαγιό τους, τα κοριτσάκια με μικροσκοπικά μπικίνι, να λικνίζουν τα κορμιά τους στους ρθμούς του ντι τζέι, τα αγοράκια να τα χαζεύουν και να προσπαθούν να βρουν τροπους για να την πέσουν στα κοριτσάκια και τους μπάρμεν και μπαργούμεν να ετοιμάζουν πυρετοδώς δροσιστικά κοκτέιλς και να βρέχουν τους θάμωνες με νεροπίστολα.
Κάπου εκεί, μια παρέα τα κάνει πουτάνα όλα, λιώνοντας στον χορό και κάπου εκεί, παραπέρα, μια άλλη παρέα μπλέκεται με την πρώτη παρέα, για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο λιώσιμο. Τα σφηνάκια ρέουν άφθονα αλλά δεν είναι αρκετά για να σε σταματήσουν. Κάπου ανάμεσα σε όλο αυτό το μπλέξιμο, ένα κοριτσάκι με ένα μικροσκοπικό λευκό μπικίνι λικνίζεται σέξυ και σηκώνει τα χέρια ψηλά, λίγο παραδίπλα ένα αγοράκι χορεύει κι αυτό και οι δυο τους, εμφανώς εκστασιασμένοι απ'την ατμόσφαιρα, μπλέκονται μεταξύ τους και αρχίζουν να λικνίζονται ο ένας στους ρυθμούς του άλλου.
Ο ήλιος αρχίζει να δύει σιγά σιγά αλλά εσείς δε λέτε να ξεκολλήσετε ο ένας απ'τον άλλον, τα κορμιά σας έχουν σχηματίσει μια τέλεια κόλλα ανάμεσά σας και τα χέρια σας έχουν τυλίξει το σώμα του άλλου. Μόνο όταν νύχτωσε αποφασίσατε ότι τα ωραία πραγματα τελειώνουν κάποια στιγμή και δώσατε ραντεβού για το επόμενο πάρτυ.
Επέστρεψες σπίτι και νιώθεις χαρούμενος επειδή πέρασες τόσο καλά. Ήταν η πρώτη φορά που πέρασες τόσο καλά σε πάρτυ, μετά από καιρό. Μετά από χρόνια για την ακρίβεια.
Την επόμενη μέρα κάθεσαι και χαζεύεις τις φωτογραφίες που τραβήξατε σε εκείνο το πάρτυ. Φαίνεσαι σαν το χαρούμενο παιδάκι που τον πήγαν στο λούνα πάρκ για πρώτη φορά. Κοιτάς εκείνο το χαρούμενο παιδάκι και χαμογελάς σα το χαζό. Ανυπομονείς για το επόμενο πάρτυ, ανυπομονείς να λιώσεις ξανά, ανυπομονείς να δεις ξανά το κοριτσάκι εκείνο με το μικροσκοπικό λευκό μπικίνι, ανυπομονείς να κολλήσεις το κορμί σου στο δικό της.
Αλλά φεύγεις για διακοπές... Χωρίς να ξέρεις τι θα σε περιμένει εκεί που θα πας. Τελικά όλα τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις. Κι εκεί που θα πας δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.

Θαυμασμός

Είναι ξημερώματα κι εγώ περπατώ στα σκοτεινά σοκάκια γύρω απ'την Ακρόπολη. Ο βράχος βρίσκεται πάντα εκεί φωτεινός και προκαλεί δέος, κάνοντάς με να φαίνομαι λίγος. Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά στο δέος? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω μπροστά σε ο,τιδήποτε προκαλεί θαυμασμό? Ποιός είμαι εγώ για να αδιαφορήσω σε ο,τιδήποτε με γοητεύει?
Περπατώ και κάθε λίγο κοιτάω την Ακρόπολη. Αν κάτι σου προκαλεί θαυμασμό, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσεις. Σε προκαλεί να το κοιτάς κάθε λίγο, να το θαυμάζεις. Όπως όλα τα θαυμάσια πράγματα σε τούτο το κόσμο που σε προκαλούν να τα χαζεύεις. Όσες φορές κι αν τα έχεις δει, όσα χρόνια και να έχουν περάσει απ'την τελευταία φορά που είδες κάτι θαυμάσιο, η φορά που το ξαναβλέπεις είναι γλυκιά.
Η Ακρόπολη, όπως και όλα τα θαυμάσια πράγματα του κόσμου, βρίσκεται εκεί, στην ίδια θέση εδώ και αιώνες, περίφανη. Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή, αλλά είναι "άφθαρτη". Μια ολόκληρη ιστορία κρύβεται μέσα της και δεν είναι δυνατόν να την αγνοήσεις.
Περπατώ σιωπηλά και σκύβω το κεφάλι κάτω. Νοιώθω λίγος. Όπως όλα τα πράγματα που προκαλούν θαυμασμό και σε κάνουν να νοιώθεις λίγος, έτσι κι αυτή τη φορά νοιώθεις το ίδιο, μόνο που δεν ήταν μόνο η Ακρόπολη.

Έτσι συμβαίνει και όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο θαυμάσιο, που σε προκαλεί να τον χαζεύεις, είτε για την ομορφιά του, είτε για τα λόγια του, είτε για την προσωπικότητά του. Όσα χρόνια και να περάσουν, ο άνθρωπος εκείνος θα συνεχίζει να προκαλεί το θαυμασμό σου, γιατί είναι ο άνθρωπος που ήταν πάντα. Και αν τύχει να τον ξαναδείς μετά από χρόνια, η στιγμή εκείνη θα είναι γλυκιά.

Ανόητες [καλοκαιρινές] αγάπες

Σε φαντάζομαι γυμνή, με το στέρνο μου να ακουμπά την πλάτη σου, το χέρι σου τυλιγμένο γύρω απ'το λαιμό μου, το χέρι μου περασμένο στο βρεγμένο βρακάκι σου, να ανασάνεις βαριά και να ανατριχιάζω, να πιπιλίζω το λαιμό σου και να ανατριχιάζεις. Και πριν το καταλάβουμε να βρεθούμε στο κρεβάτι, να λικνιζόμαστε ρυθμικά και να τελειώνουμε μεσα σε τόνους ιδρώτα που χύθηκαν. Τα σεντόνια είναι βρεγμένα κι εμείς αποκοιμηθήκαμε.
Τούτες οι καυτές οι νύχτες είναι για σένα κοριτσάκι μου.
Τούτες οι καυτές οι νύχτες είναι αφιερωμένες στις ανόητες αγάπες.
Και τούτες τις καυτές νύχτες θα τις περάσουμε με μια ανόητη αγάπη... Θα είσαι εσύ πάλι ή κάποια άλλη που αναζητά κι αυτή μια ανόητη αγάπη για τούτες τις καυτές νύχτες? Θα είμαι εγώ πάλι ή κάποιος άλλος που αναζητά κι αυτός μια ανόητη αγάπη για τούτες τις καυτές νύχτες?

Είναι καλοκαίρι ρε, κάντε αγάπη ρε κι ας είναι ανόητη, από Σεπτέμβρη πάλι θα ξαναγυρίσουμε στην προσπάθεια της αληθινής αγάπης. Είναι καλοκαίρι ρε, πάμε να κολυμπήσουμε γυμνοί και να αποκοιμηθούμε στην παραλία κάτω απ'τα άστρα του Αυγουστιάτικου ουρανού.

Αγάπη, έρωτας, εγωισμός

Αν η αγάπη και ο έρωτας είναι τα πιό εγωιστικά πράγματα στον κόσμο, τότε γιατί αγαπάμε κι ερωτευόμαστε? Για τους εαυτούς μας και μόνο? Αγαπάμε για να έχουμε το συναίσθημα της αγάπης κι ερωτευόμαστε για να έχουμε αντίστοιχα το συναίσθημα του έρωτα. Οκ, εμένα δε μου ακούγεται και πολύ δίκαιο άσχετα αν έτσι είναι στην πραγματικότητα.
Έχω δει ανθρώπους να αγαπάνε άλλους, για να γεμίσουν το κενό που νοιώθουν στην αγάπη. Έχω δει ανθρώπους να ερωτεύονται άλλους, για να γεμίσουν το κενό που νοιώθουν στον έρωτα. Έχω δει ανθρώπους που νοιώθουν την αγάπη και τον έρωτα να τους έχουν εγκαταλείψει, να ψάχνουν κάπου να τα αναπληρώσουν.
Οι ίδιοι άνθρωποι, αγαπάνε και όταν πάρουν όση αγάπη χρειάζονται, φεύγουν χωρίς κανέναν λόγο. Οι ίδιοι άνθρωποι, ερωτεύονται και όταν πάρουν όσο έρωτα χρειάζονται, φεύγουν χωρίς κανέναν λόγο. Και οι ίδιοι άνθρωποι που νοιώθουν την αγάπη και τον έρωτα να τους έχουν εγκαταλείψει, τα εγκαταλείπουν κι αυτά μετά από κάποιο καιρό γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν με αυτά.
Λογικό συμπέρασμα να φεύγουν αν βρήκαν κάτι άλλο για να αγαπήσουν κι ερωτευτούν, αλλά όταν η αγάπη και ο έρωτας που άφησαν πίσω τους, μείνει με την απορία, την απογοήτευση και το θυμό?
Με έχουν εγκαταλείψει αλλά δεν θα πάψω να ψάχνω αγάπη κι έρωτα στα φθαρμένα απ'τους περαστικούς μονοπάτια. Κι εσύ αν μάθεις πώς σε ψάχνω, δώσε μου ένα σημάδι για να σε βρω...

Πέτρος και Νίκη, ep. 6

Ξύπνημα στο όνειρο

Οι μέρες περνάνε, η Νίκη παραμένει η πανέμορφη κοιμώμενη, με τους γονείς της πάντα δίπλα της και ο Πέτρος πηγαινοέρχεται. Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει, τα πεζοδρόμια λιώνουν απ'τη ζέστη, ο κόσμος πηγαίνει στις παραλίες όποτε βρίσκει χρόνο αλλά ο Πέτρος πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ένα πρωινό ξυπνά απότομα, λες και έβλεπε εφιάλτη, το κρεβάτι του είναι μούσκεμα απ'τον ιδρώτα και τα χέρια του τρέμουν. Στον εφιάλτη που έβλεπε, η Νίκη είχε πεθάνει μέσα στα χέρια του, μέσα στο νοσοκομείο. Είχε πεθάνει, πριν καν προλάβει να της μιλήσει, να του μιλήσει, να τη δει να του χαμογελά. Δεν πέρασαν κάμποσα λεπτά μέχρι να καταλάβει ότι τέτοια όνειρα ίσως είναι φωνούλες από μέσα του που του λένε ότι δε θα συμβεί, μιας και ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να τη χάσει, να μην τη ξαναδεί. Και ο φόβος παρουσιάζεται στα όνειρα, για να μάθει να τον αντιμετωπίζει.
Αφού ξεπερνά το πρώτο ψυχολογικό σοκ, ετοιμάζεται για τη καθιερωμένη πρωινή του επίσκεψη στο νοσοκομείο. Σήμερα έχει μια περίεργη διάθεση, απ'αυτές που δεν καταλαβαίνεις αν είναι καλό ή κακό. Στο δωμάτιο της Νίκης, βρίσκει τους γονείς της και τη Νίκη πάντα εκεί, σαν την ωραία κοιμώμενη του παραμυθιού. Το δωμάτιό της είναι ένα απλό δωμάτιο ανάρρωσης, καθώς είχε βγει απ'την εντατική. Οι γονείς της φαίνονται χαρούμενοι και του φαίνεται περίεργο, αλλά η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Η μαμά της του λέει αμέσως τα νέα.
- Χθες το βράδυ, αφού έφυγες, ξύπνησε για λίγο και θυμόταν σχεδόν τα πάντα. Λίγο πριν ξυπνήσει, ψέλλιζε το όνομά σου, λες και σε έβλεπε στο όνειρό της. Αμέσως ήρθαν οι γιατροί και μίλησαν για θαύμα. Είναι δυνατή κοπέλα η Νίκη. Τώρα κοιμάται, χρειάζεται ξεκούραση. Αν όλα πάνε καλά, όταν ξυπνήσει θα βγει.
Τα λόγια αυτά γέμισαν χαρά και συγκίνηση στον Πέτρο. Εκείνος ο εφιάλτης που είδε το πρωί, ήταν για να αντιμετωπίσει το φόβο του. Κάθεται δίπλα της, της πιάνει το χέρι και μένει να τη χαζεύει. Οι γονείς της, εμφανώς ανακουφισμένοι, βγαίνουν απ το δωμάτιο, να ξεσκάσουν. Ξέρουν ότι ο Πέτρος είναι μαζί της και όλα θα πάνε καλά.
Τα λεπτά περνάνε, ο Πέτρος εξακολουθεί να της κρατά το χέρι της, που του φαντάζει πιό θερμό από ποτέ, χαϊδεύει τα μακριά ξανθά μαλλιά της και χαμογελά. Της δίνει ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο κι εκείνη ξυπνά, έχοντας το ύφος μιας κοπέλας που ξυπνά γλυκά και χαρούμενα. Για μια στιγμή, στάτισε, έμεινε να την κοιτά και η Νίκη έκανε το ίδιο. Έμειναν να κοιτάζονται για λίγο, δεν είχαν καταλάβει τι συνέβη, ο Πέτρος έβλεπε μπροστά του τη Νίκη να τον κοιτά, η Νίκη έβλεπε μπροστά της τον Πέτρο να την κοιτά, ο ένας χαϊδεύει τα μαλλιά του άλλου. Σηκώνεται απ'το κρεβάτι για να κάτσει, με εκείνον να μένει όρθιος, μπροστά της και αγκαλιάζονται σφιχτά, όπως η μαμά αγκαλιάζει το παιδί της που επέστρεψε απ'τον πόλεμο ζωντανός. Δάκρυα χαράς ξεσπάνε κι απ'τους δυο και μένουν στην αγκαλιά, λες και τους δίνει ζωή.
Η αγκαλιά τους φαίνεται αιώνια αλλά όπως όλα τα πράγματα, έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουν. Τραβιούνται, με τα μάτια τους να διασταυρώνονται και ο ένας να χαϊδεύει τα μαλλιά του άλλου. Η στιγμή είναι μάλλον αμήχανη, μιας και δεν μπορούν να αρθρώσουν τίποτα. Μένουν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, λες και θέλουν να συμπληρώσουν τα χρόνια που δεν έβλεπε ο ένας τον άλλον. Οι γονείς της Νίκης δεν άργησαν να εμφανιστούν αλλά έμειναν συγκινημένοι απ'το θέαμα. Δεν ήθελαν να τους διακόψουν, μέχρι που η Νίκη τους είδε και πήγε να τους αγκαλιάσει, θέλοντας έτσι να εκφράσει την ευγνωμοσύνη που την έφεραν Ελλάδα, παρά το ταλαίπωρο, αναπάντεχο και παραλίγο τραγικό ταξίδι. Για τη Νίκη, το ταξίδι λίγη σημασία είχε, μιας και το πρώτο που ήθελε ήταν να έρθει εδώ. Κι ο Πέτρος έμεινε να τους κοιτά που αγκαλιάζονται. Η Νίκη πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο για κάποιες ώρες ακόμη, για τις τυπικές εξετάσεις κι αφού χαιρέτησε τον Πέτρο με μια ακόμη αγκαλιά, του ψελλίζει "πέρνα αύριο το πρωί απ'το πάρκο στην Πλάκα, θα είμαι εκεί", τα πρώτα λόγια της απ'την στιγμή που τον ξαναείδε κι ο Πέτρος αποχωρεί με ένα βαθύ χαμόγελο, αφού απάντησε "θα είμαι εκεί".
Η επόμενη μέρα ξημερώνει και η Νίκη πετάγεται απ'το κρεβάτι. Μένει να κοιτάζει τον ουρανό απ΄το παράθυρο του διαμερίσματος του θείου της στο Κολωνάκι. Οι γονείς της, όποτε έρχονται Αθήνα, μένουν εδώ. "Είναι ωραία μέρα" σκέφτεται, φοράει ένα απ'τα λευκά της δαντελωτά φορέματα, από εκείνα που συνήθιζε να φορά όταν έβγαινε με τον Πέτρο πριν χρόνια, μόνο που είναι πιο μεγάλο και βγαίνει βόλτα. Θέλει να είναι στην ώρα της στο πρώτο ραντεβού της με τον Πέτρο, μετά από χρόνια, στο μέρος που είχαν περάσει τις περισσότερες ώρες μαζί. Φτάνει στην Πλάκα, προσπερνά αδιάφορα το πατρικό της και φτάνει στο πάρκο. Θέλει τόσο πολύ να τον δει, που προσπερνά αδιάφορα όλα τα υπόλοιπα. Κάθεται στο συνηθισμένο παγκάκι, στο ίδιο που κάθονται κάθε φορά και περιμένει. Μετράει τα λεπτά που περνάνε και η καρδιά της χτυπά γρήγορα. "Μήπως ήρθα νωρίς? Μήπως δε θα έρθει?". Σκέψεις που την ανησυχούν αλλά τη θέση της ανησυχίας την πήρε η αισιοδοξία. "Θα έρθει..." Λίγα λεπτά αργότερα, βλέπει μια φιγούρα να την πλησιάζει, μια αντρική φιγούρα με μελαχρινές μπούκλες, να περπατά προς το μέρος της κι εκείνη σηκώνεται μηχανικά και περιμένει. Την πλησιάζει, αργά αλλά σταθερά, κοντοστέκει και της πιάνει το χέρι ενώ με το άλλο χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά της και μένει να κοιτά τα μάτια της. Θέλει τόσο πολύ να της δώσει ένα φιλί αλλά φοβάται και διάλεξαν να κάτσουν, παρά να μείνουν εκεί, όρθιοι, να χαζεύουν ο ένας τον άλλον σα χαζά παιδιά.
- Γειά σου Νίκη. Πώς αισθάνεσαι?
Η Νίκη δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μένει να κοιτάει τα μάτια του, της φαντάζουν πιό μεγάλα, πιό όμορφα, πιό εκφραστικά και πιό συναισθηματικά από ποτέ. Του χαμογελάει αμήχανα και το μόνο που καταφέρνει είναι να ψελλίσει ένα "αισθάνομαι υπέροχα, σε ευχαριστώ". Δεν μπορεί να πιστέψει ότι μπροστά της βρίσκεται ο Πέτρος, το μικρό παιδί που είχε αγαπήσει όσο κανέναν άλλον όταν ήταν μικρή. Μπροστά της βλέπει ένα μικρό παιδί που έγινε ο πιο όμορφος νεαρός άντρας του κόσμου.
- Έλα Νίκη, μίλα μου! Μην κάθεσαι έτσι σαν το χαζό! Ο Πέτρος της χαμογελά και την χαϊδεύει τον ώμο της. Χαμογελά κι εκείνη. Ξέρει.
- Πέτρο... Συγγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά ξέρεις τώρα, απλά χαίρομαι.
- Κι εγώ χαίρομαι. Χαίρομαι που βλέπω μπροστά μου το κοριτσάκι, έτσι ακριβώς όπως το άφησα, με αυτό το δαντελωτό φόρεμα... Αλήθεια ακόμη σου κάνει? Η Νίκη γέλασε.
- Χαχα, όχι Πέτρο μου! Απλά μοιάζει πολύ με αυτό που θυμάσαι. Σ'αρέσει, ετσι?
- Ναι, μου αρέσει... Μου θυμίζει εσένα πριν εννέα χρόνια ακριβώς. Δεν έχεις αλλάξει.
Η Νίκη χαμογελά και μη έχοντας κάτι άλλο να πει, τον τραβά και τον αγκαλιάζει. Το αγκάλιασμα της φαντάζει τόσο οικείο, που δε θέλει να ξεκολλήσει. Τον αγκαλιάζει και ξεσπά στα κλάμματα. Την αγκαλιάζει κι αυτός σφιχτά και της χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά της. Προσπαθεί να την ηρεμίσει λέγοντας της ότι πλέον όλα θα πάνε καλά. Τραβάει το πρόσωπό του απ'τον ώμο της και διασταυρώνει το βλέμμα του με το δικό της. Εξακολουθεί να φοβάται να τη φιλήσει. Κι εκείνη φοβάται και το διαπιστώνει απ'τα μάτια της που είναι χαρούμενα και φοβισμένα μαζί. Αλλά δεν τους νοιάζει, έχουν ξαναβρεί ο ένας τον άλλον κι αυτό τους φτάνει.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν όμορφα, γνωρίζοντας ξανά ο ένας τον άλλον και το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος. Μια μέρα που ανέβηκαν στην ταράτσα του πατρικού της Νίκης και ξάπλωσαν χαζεύοντας τον ουρανό, ο Πέτρος πήρε θάρρος. Η Νίκη κάνει πως σηκώνεται από χάμω, αλλά ο Πέτρος την κρατάει.
- Νίκη, περίμενε.
Η Νίκη, που βρίσκεται πάνω απ'το κεφάλι του, κοντοστέκεται και απορεί.
- Τι συμβαίνει?
- Πέρίμενε λίγο. Έλα εδώ, έλα πιο κοντά, χαμήλωσε λίγο. Της χαμογελάει και πιάνει το πρόσωπο της και το φέρνει κοντά στο δικό του.  Η Νίκη μάλλον κατάλαβε.
- Μπορεί να μετανοιώσω γι'αυτό που θα κάνω, αλλά το περίμενα εδώ και πολύ καιρό. Βασικά εδώ και πολλά χρόνια.
Η Νίκη τώρα είναι σίγουρη. Κοιτά κι αυτή τα χείλη του, σκύβει το κεφάλι της και τον φιλά παθιασμένα. Το πρώτο τους φιλί φαντάζει αιώνιο και είναι το πιό παθιασμένο φιλί του κόσμου, μεταξύ δυο παιδιών που είχαν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον εδώ και χρόνια αλλά ήταν μικροί για να ξέρουν τι σημαίνει έρωτας. Μετά ξαπλώνει δίπλα του και χαϊδεύει το στέρνο του, ενώ ο Πέτρος την κρατά στν αγκαλιά του. Αφηνονται στην γαλήνη της στιγμής.
Ο Πέτρος και η Νίκη ήταν δυο παιδιά νεκρά που ξαναζωντάνεψαν στο όνειρο, το δικό τους όνειρο.

ΤΕΛΟΣ

Πέτρος και Νίκη, ep. 5

Επιστροφή στην πατρίδα

Eίναι ένα παγερό συννεφιασμένο πρωινό στη Μελβούρνη της Αυστραλίας και η Νίκη με τους γονείς της περιμένουν υπομονετικά στο αεροδρόμιο την πτήση για Σιγκαπούρη. Εκεί θα αλλάξουν αεροπλάνο για Αθήνα. Πρώτη φορά ταξίδευε τόσο μακριά και είχε άγχος. Πώς θα περάσουν 20 ολόκληρες ώρες, μαζί με την αναμονή για ανταπόκριση? Έχει μια τσάντα γεμάτη βιβλία κι ένα κινητό γεμάτο τραγούδια, μήπως και σκοτώσει το χρόνο της. Στην αίθουσα αναμονής, συζητά με τους γονείς της και μιλάνε για την Αθήνα. Θέλει τόσο πολύ να μάθει, μιας κι έχει να πάει εννέα ολόκληρα χρόνια. Εννέα καλοκαίρια έχουν περάσει από τότε που την άφησε. Τα μόνα πράγματα που θυμάται με μεγάλη ακρίβεια ήταν το πάρκο στην Πλάκα, που πήγαινε με τον Πέτρο, η αυλή του σπιτιού του, η Διονύσου Αρεοπαγείτου, το Σύνταγμα, το Ζάππειο, ο Εθνικός κήπος, το Θησείο. Τα θυμάται ίσως επειδή πήγαινε με τον Πέτρο. Για εκείνη, ήταν αναμνήσεις υπέροχες που τις ξαναθυμήθηκε απ'τη στιγμή που άρχισε να αλληλογραφεί μαζί του. Αναμνήσεις με τους δυο τους να τρέχουν πάνω κάτω στην Αρεοπαγείτου, να ξεκουράζονται στο Θησείο, να αγοράζουν παγωτά από έναν παγωτατζή στο Ζάππειο, να ταϊζουν τις πάπιες στη λιμνούλα του κήπου, να παίζουν στο πάρκο και στην αυλή του σπιτιού. Είναι συγκινημένη αλλά προσπαθοεί να μην το δείχνει.
Η ώρα είναι δέκα το πρωί κι απ'το μεγάφωνο ακούγεται μια ευγενική φωνή που ειδοποιούσε τους επιβάτες να εισέλθουν στην πύλη για Σιγκαπούρη. "Είναι η πτήση μας", μουρμουρίζει η Νίκη και σηκώνεται βιαστικά και φτάνει στην πύλη χοροπηδώντας. "Σε 20 ώρες θα τον δω", ξαναμουρμουρίζει και χαμογελάει. "Μάλλον σκέφτεται δυνατά", μουρμουρίζουν οι γονείς της.
Στην Αθήνα ο Πέτρος κοιμάται του καλού καιρού. Είναι ξημερώματα ακόμη και το πρώτο φως κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση του. Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι διαπερνά το κορμί του κι εκείνος στριφογυρίζει στο υπέρδιπλο κρεβάτι του και αγκαλιάζει το μαξιλάρι του. Χαμογελούσε, σα να βλέπει ένα ευχάριστο όνειρο. Λίγες ώρες μετά, ξύπνάει μες στη καλή χαρά, ανοίγει το παράθυρο και τεντώνεται χαμογελώντας, σα να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Χτυπάει και το τηλέφωνο.
- Γεία σου Πέτρο, τι κάνεις? Είμαι Σιγκαπούρη και περιμένω την πτήση για Αθήνα. Σε καμιά ώρα πετάμε. Υπολογίζω να είμαι εκεί το βράδυ.
- Καλημέρα Νίκη μου. Μια χαρά είμαι, μόλις ξύπνησα, εσύ? Ελπίζω να μην σε κουράζουν τα μεγάλα ταξίδια!
- Ωχ, ξέχασα ότι είναι πρωί εκεί. Σε ξύπνησα? Αλήθεια, το είχα ξεχάσει... Συγγνώμη.
- Όχι, όχι, δεν με ξύπνησες. Απλά έτυχε να ξυπνήσω πριν λίγη ώρα και μάλιστα ευδιάθετος. Και μόλις μου έφτιαξες ακόμη περισσότερο τη μέρα μου.
Χαμογελάει στο τηλέφωνο σα χαζός. Αλλά δεν τον νοιάζει.
- Ωραία. Σε κλείνω γιατί οι κλήσεις απ'το εξωτερικό έχουν μεγάλη χρέωση. Θα σου ξανατηλεφωνήσω όταν φτάσω. Να έχεις μια όμορφη μέρα.
Χαμογελάει κι εκείνη στο τηλέφωνο σα χαζή. Αλλά δεν τη νοιάζει.
Μια όμορφη μέρα ξεκινά και ο Πέτρος για πρώτη φορά κάνει δουλειές του σπιτιού. Η μαμά του δεν πιστεύει στα μάτια της. Είχαν περάσει χρόνια απ'την τελευταία φορά που την βοήθησε σε κάτι, σήμερα όμως έχει μια περίεργη διάθεση να κάνει δουλειές. Άρχισε να καταλαβαίνει, ότι αυτή η περίεργη διάθεση του Πέτρου είναι επειδή έρχεται η Νίκη σήμερα. Χαιρόταν που έβλεπε το γιό της να πλένει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει, μεγειρεύει. Ο Πέτρος θυμόταν ότι του είχε μάθει να μαγειρεύει μακαρόνια με κιμά.
Λίγες ώρες έχουν απομείνει μόνο για να φτάσει η πτήση από Σιγκαπούρη και ο Πέτρος θέλει να τσεκάρει την ακριβή ώρα άφιξης. Θέλει να είναι στο αεροδρόμιο στην ώρα του, να την περιμένει, αδιαφορώντας το ότι είναι με τους γονείς της. "Και τι έγινε, αφού με ξέρουν από τόσο δα", σκέφτηκε. Φοράει ένα απ'τα στενά παντελόνια του, απ'αυτά που φοράει πάντα, ένα κοντομάνικο μπλουζάκι που είχε αγοράσει για πέντε ευρώ και τα αγαπημένα του φθαρμένα σταράκια και φεύγει βιαστικά για το αεροδρόμιο. Αναρωτιέται πώς θα είναι το γούστο της Νίκης αλλά μετά σκέφτεται ότι δε θα έχει καμιά απολύτως σημασία. Στο αεροδρόμιο, στέκεται σαν άγαλμα μπροστά απ'τον πίνακα των αφίξεων και κάνει περίεργους συνειρμούς. Συνειρμούς βλακώδεις, από εκείνους που κάνουν όσοι περιμενουν με αγωνία κάτι που θα τους αλλάξει τη ζωή τους. Θέλει να σκοτώσει το χρόνο του, να πάψει να σκέφτεται υπερβολικά και βγαίνει έξω να καπνίσει, να χαλαρώσει.
Ένας δυνατός και φριχτός ήχος διακόπτει το χαλάρωμα απ'το τσιγάρο. Ο Πέτρος αρχικά δε δίνει σημασία γιατί πάντα σπάζοταν απ'τους ήχους των μεγαφώνων αλλά γρήγορα δίνει προσοχή, μιας και τα μεγάφωνα λένε για την πτήση από Σιγκαπούρη. "Η πτήση προσγειώθηκε αναγκαστικά στη Ρόδο λόγω τεχνικού προβλήματος. Οι επιβάτες είναι καλά και αναμένεται να αφιχθούν στην Αθήνα με άλλη πτήση". Σχεδόν πάγωσε. Είχε ξαναταξιδεψει με αεροπλάνο και όσες φορές ταξίδεψε, δεν παρουσιάστικε το παραμικρό πρόβλημα. Ψάχνει το κινητό του για να βρει το τηλέφωνο της Νίκης, να της τηλεφωνήσει.
- Νίκη, Νίκη, έλα σήκωσέ το...
Μετά από κάμποσα λεπτά και κάμποσες προσπάθειες το σηκώνει η μαμά της.
- Παρακαλώ?
- Εμ... Είστε η μαμά της Νίκης? Είμαι ο Πέτρος. Η Νίκη είναι καλά? Είστε όλοι σας καλά? Ξέρετε, άκουσα για την πτήση σας και ανησύχησα.
- Γεία σου Πέτρο παιδί μου. Τώρα είμαστε μια χαρά, μόνο που αναγκαστήκαμε να προσγειωθούμε, επειδή ο εξαερισμός της καμπίνας έβγαζε καπνούς, ενώ μπαίναμε στον εναέριο χώρο της Ελλάδας. Προσγειωθήκαμε στη Ρόδο και λένε πως θα μας πάνε Αθήνα με άλλη πτήση.
- Η Νίκη? Η Νίκη είναι καλά?
- Τώρα είναι μια χαρά. Απλά είχε λιποθυμήσει στο αεροπλάνο. Τώρα κάθεται δίπλα μου και ξεκουράζεται.
- Μου τη δίνετε σας παρακαλώ?
- Παιδί μου λυπάμαι, αλλά κοιμάται και δε θέλω να τη ξυπνήσω. Έχει ανάγκη από ξεκούραση, το ταξίδι την κούρασε, καταλαβαίνεις, έτσι? Θα της πω όμως ότι της τηλεφώνησες και θα σου τηλεφωνήσει.
- Καλώς... Συγγνώμη που πήρα έτσι απότομα αλλά τρελάθηκα.
- Μη απολογείσαι παιδί μου, σε καταλαβαίνω. Και η Νίκη μιλούσε για σένα σε όλη τη πτήση. Σε κλείνω. Να προσέχεις παιδί μου, όλα θα πάνε καλά, να το ξέρεις.
Ο Πέτρος τραβάει το κινητό του απ'το αυτί του και μένει να το κοιτάει. Δεν ξέρει αν πρέπει να μείνει στάσιμος ή να χαμογελάσει, τώρα που ξέρει ότι όλοι είναι καλά. Στο τέλος χαμογέλασε και βγαίνει να κάνει κι άλλο τσιγάρο. Τραβάει την πρώτη τζούρα, φυσάει τον καπνό και ο καπνός σχημίζει μια μορφή, μορφή που του θύμισε τη Νίκη, εστώ κι αν έμοιαζε περισσότερο με μια γκρι μπάλα. Αυτή τη φορά το απόλαυσε.
Λίγα λεπτά αγότερα, ακούγεται πάλι το μεγάφωνο. "Οι επιβάτες από Σιγκαπούρη επιβιβάστηκαν σε άλλο αεροπλάνο και αναμένεται να φτάσουν σε μια ώρα περίπου". Στο άκουσμα, ο Πέτρος κάθεται ήσυχος και συνεχίζει το τσιγάρο. Τι θα κάνει αυτή τη μια ώρα μέχρι να έρθουν? Αρχίζει να περπατά πέρα δώθε στο επίπεδο αφίξεων νευρικά, σταματώντας στα καταστήματα αφορολόγιτων είδων, να χαζέψει καμιά βιτρίνα, να περάσει ο χρόνος. Η μια ώρα περνάει και η καρδιά του χτυπάει δυνατά. Στέκεται σαν άγαλμα στην έξοδο των επιβατών και περιμένει. Περνάει ένα λεπτό, περνάνε δυο λεπτά, τρία λεπτά, περνάει και το δέκατο λεπτό. Τίποτα. Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός κρότος και προέρχεται απ'έξω, έξω απ'το αεροδρόμιο και αμέσως ακολουθεί η ανακοίνωση απ'τα μεγάφωνα. "Η πτήση από Ρόδο έκανε αναγκαστική προσγείωση λίγο πριν φτάσει εδώ. Στο σημείο σπεύδουν πυροσβεστικά και ασθενοφόρα. Ακόμα δεν έχουμε αναφορές για ζημιές", ανακοίνωση που κάνουν τον Πέτρο παγοκολώνα.
Αφού ξεπερνάει το σοκ, βλέπει κόσμο να τρέχει δίπλα του και απορρεί. Δεν αργεί να μάθει και τρέχει κι αυτός, εμφανώς ταραγμένος. Το σημείο είναι αρκετά μακριά για να πας με τα πόδια αλλά δεν τον νοιάζει. Ανεβαίνει κρυφά σε ένα πυροσβεστικό όχημα που περνά από δίπλα του και το μόνο που του απομένει είναι η ελπίδα, ότι θα φτάσει και τα πράγματα θα είναι καλά. Στη διάρκεια της διαδρομής μουρμουρίζει κι εύχεται να μην έπαθαν τίποτα και όλοι να είναι καλά. Φτάνει στο σημείο και βρίσκεται αντιμέτωπος σε ένα πρωτόγνωρο θέαμα γι'αυτόν, καθώς αντικρίζει ένα αεροπλάνο πεσμένο με την κοιλιά στο έδαφος, χωρίς φτερά, αφού έσπασαν κατά τη σύγκρουση, σπασμένα παράθυρα, καπνό και τσουλήθρες. Εκείνες τις τσουλήθρες που έχουν στις πόρτες, για περίπτωση ανάγκης. Ο καπνός έβγαινε απ΄τους κινητήρες στα φτερά, λίγα μέτρα πιο πίσω. Όλοι οι επιβάτες είναι έξω και δέχονται τις πρώτες βοήθειες, κάποιοι πάνω σε φορεία, κάποιοι καθισμένοι, κάποιοι αναζητούν άλλους επιβάτες.
- Τι έγινε εδώ?
- Δεν είχε καύσιμα και έσπασαν οι κινητήρες του αεροσκάφους κι αναγκάστηκαν να προσγειωθούν λίγο πριν φτάσουν. Αυτή είναι η απάντηση που πήρε ο Πέτρος από έναν πυροσβέστη που πέρναγε από δίπλα του, εμφανώς πανικόβλητος, αλλά τον σταμάτησε για να πάρει κάποιες πληροφορίες.
- Είναι όλοι καλά?
- Μέχρι στιγμής έχουμε μερικούς ελαφριά τραυματισμένους, ελάχιστα βαριά και κανέναν νεκρό. Σ'αφήνω τώρα. Ο πυροσβέστης έφυγε όπως ήρθε, τρέχοντας.
Ο Πέτρος, πανικοβλημένος, ψάχνει από δω κι εκεί, μήπως βρει τη Νίκη και τους γονείς της. Βλέπει άτομα με αίματα στο μέτωπο, άτομα με σκισμένα ρούχα κι αίματα από τζάμια που εισχώρησαν στο δέρμα τους, άτομα που κλαίνε αλλά κι άτομα ψύχραιμα. Όλοι τους δέχονται φροντίδες από γιατρούς. Σκέφτεται ότι πρέπει να παραμείνει ψύχραιμος, ότι όλα είναι καλά, μιας και το ατύχημα θα μπορούσε να ήταν χειρότερο. Ακούει έναν γιατρό να λέει "δεν έχουμε νεκρούς παρά μόνο ελάχιστους βαριά τραυματισμένους" και τρέχει να δει ποιοί είναι οι βαριά. Βρίσκει μια πρόχειρη σκηνή που είχε στηθεί για το ιατρείο και ένας γιατρός του δείχνει τη λίστα με τους βαριά τραυματισμένους. Την επεξεργάζεται και το αίμα του παγώνει. Το όνομα της Νίκης βρίσκεται στη λίστα και παρακαλά να του δείξουν που βρίσκεται και τη βρίσκει μέσα σε ένα ασθενοφόρο, ξαπλωμένη και αναίσθητη, με τους γονείς της δίπλα να προσπαθούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. Πλησιάζει στο μέρος τους, αλλά μένει να στέκεται έξω απ'το ασθενοφόρο, λες και μαρμάρωσε και τη βλέπει, μια πανέμορφη ξανθιά κοπέλα κι έτσι όπως είναι ξαπλωμένη, ο Πέτρος θέλει να της δώσει ένα φιλί, όπως ο πρίγκιπας δίνει το φιλί της αγάπης στη χιονάτη κι εκείνη ξυπνά. Η Νίκη απλά κοιμάται.
Το επόμενο πρωί, αφού ο Πέτρος πήρε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το νοσοκομείο που βρίσκεται η Νίκη, αποφασίζει να πάει να τη δει. Αφού τον κατεύθυναν για την αίθουσα που βρίσκεται, βρίσκει τους γονείς της έξω απ'αυτήν. Στη θέα του Πέτρου, οι γονείς της ξαφνιάζονται και απορρούν.
- Πέτρο, παιδί μου... Έγινες ένας άντρας τώρα... Η μαμά της Νίκης τον αγκαλιάζει και ξεσπά στα κλάμματα. Ο Πέτρος, μη ξέροντας τι να κάνει, τη κρατά στην αγκαλιά του και προσπαθεί να την καθησυχάσει.
- Πείτε μου τι έγινε. Ανησυχώ. Η Νίκη είναι καλά? Εσείς είστε καλά?
- Εμείς τη γλυτώσαμε με μερικά καρούμπαλα. Η Νίκη όμως... Χτύπησε τόσο πολύ που λένε ότι ίσως χάσει τη μνήμη της. Κατά τ'άλλα όμως είναι καλά.
- Δηλαδή? Δε θα θυμάται τίποτα? Μη μου λέτε τέτοια. Τι θα κάνω?
- Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις παιδί μου... Θα περιμένουμε. Είναι δυνατή κοπέλα. Ξέφυγε απ'τα ναρκωτικά, ξέφυγε από ένα παιδί, από έναν... Συγγνώμη. Είναι δυνατή κοπέλα.
- Ε? Έπερνε ναρκωτικά?
Τα ναρκωτικά ήταν κάτι που δεν είχε πει η Νίκη στον Πέτρο. Για αρκετές ώρες οι γονείς της Νίκης έλεγαν στον Πέτρο τι είχε συμβεί με τη Νίκη, από τότε που έμπλεξε με ναρκωτικά, μέχρι τη στιγμή που έχασε τις αισθήσεις της στη σύγκρουση.
Ο Πέτρος όμως ξέρει. Είναι δυνατή κοπέλα η Νίκη. Ήταν εύθραυστη σαν πάγος που λιώνει στις αχτίδες του ήλιου, αλλά το πείσμα της, η θέληση να ξαναδει τον Πέτρο, η θέληση να τον αγκαλιάσει ξανά, νικούσε όλα τα υπόλοιπα. Και ξέρει ότι η Νίκη γνωρίζει ότι βρίσκεται δίπλα της.

Συνεχίζεται...

Πέτρος και Νίκη, ep. 4

Αλληλογραφία

Ήταν τα δέκατα όγδοα γεννέθλια του Πέτρου, όταν έλαβε γράμμα απ'τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, με αποστολέα ένα γνωστό για εκείνον όνομα, τη Νίκη. Ήταν πρωί, οι κουρτίνες του δωμάτιου δεν μπορούσαν να συγκρατίσουν τις ακτίνες του ήλιου που εισέβαλαν βιαία και η μέρα φάνταζε ιδανική. Ήταν απ'τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Ο Πέτρος ξύπνησε ευδιάθετος και στην τραπεζαρία βρήκε το γράμμα. Έμεινε να το χαζεύει, μη πιστεύοντας ότι του έγραψε η Νίκη και ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιο του να το διαβάσει, με την καρδιά του να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Ήταν ακόμα περισσότερο μπερδεμένος σε σχέση με πριν. Το ανοίγει βιαστικά και αρχίζει να διαβάζει.
"Γειά σου Πέτρο, τι κάνεις? Πώς τα περνάς?
Βασικά, χρόνια σου πολλά, έγινες δεκαοχτώ πια. Μεγάλωσες. Ήταν ένας φίλος μου, μικρό παιδί τότε όπως κι εγώ, με μπούκλες κι ένα χαμόγελο που με έκανε να τρέμω. Να τρέμω, με την καλή έννοια. Αναρωτιέμαι πώς είναι αυτό το μικρό παιδί τώρα... Μεγάλωσα κι εγώ βλέπεις και προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν τότε, πριν από εννέα χρόνια. Έχω αλλάξει πολύ, δεν ξέρω πόσο άλλαξες κι εσύ αλλά είμαι σίγουρη ότι εκείνο το χαμόγελο δεν έχει αλλάξει...
Θα αναρωτιέσαι πώς και σου γράφω. Ε, κοίτα... Το καλοκαίρι που πέρασε έκανα διάφορες σκέψεις, σκεφτόμουν το σπίτι μου στην Πλάκα, σκεφτόμουν τους φίλους μου που παίζαμε, θυμήθηκα κι εσένα. Εσυ... με σκέφηκες ποτέ σου? Πες μου σε παρακαλώ την αλήθεια. Αν θύμωσες που έφυγα, θα το καταλάβω, αλλά κοίτα, είχα στεναχωρηθεί τόσο που θα έφευγα και φοβόμουν να στο πω. Δεν ήξερα πως. Ενιγούει.
Αλήθεια, εσύ τι κάνεις? Φαντάζομαι τελείωσες και θα πέρασες σε κάποια σχολή. Θα παραμείνεις Αθήνα ή θα φύγεις για άλλη πόλη? Εγώ έχω έναν χρόνο ακόμη εδώ, πάω σε ένα λύκειο εδώ, στη Μελβούρνη. Μετά δεν ξέρω. Σκεφτόμουν να επιστρέψω Ελλάδα για σπουδές, μιας και μου λείπει, ίσως και να φύγω για Αμερική, αν καταφέρω να πάρω υποτροφία. Είναι δύσκολο το σχολείο εδώ και ο ανταγωνισμός μεγάλος. Πάντως το πρώτο πράγμα που θέλω, είναι να επιστρέψω. Αλλά δεν ξέρω. Θα με θυμούνται? Θα με θυμάσαι? Θα με αναγνωρίσεις?
Γράψε μου άμα θες. Πες μου τα νέα σου.
Σε φιλώ, Νίκη"
Σε φιλώ, Νίκη. Ο Πέτρος ένοιωσε το σώμα του να ανατριχιάζει και ήταν έτοιμος να κλάψει. Ένοιωσε έκπληξη, αμηχανία και ενθουσιασμό μαζί. Δεν ήξερε τι να κάνει. Για μια στιγμή σκέφτηκε να της απαντήσει, αλλά το άφησε. Είχε μπερδευτεί και ήθελε απαντήσεις, τις απαντήσεις όμως θα τις βρει μόνος του, μέσα απ'την αλληλογραφία με τη Νίκη. Βγήκε απ'το δωμάτιο και βρήκε τη μαμά του στη κουζίνα.
- Μαμά! Μαμά!
- Τι έγινε παιδί μου? Με τρομάζεις.
- Χαχα, όχι μαμά. Ε, κοίτα, θέλω να σε ρωτήσω. Είχες νέα απ'τη Νίκη και τους γονείς της?
Η μαμά του είδε το γράμμα που κράταγε στα χέρια του και του χαμογέλασε.
- Είχαν έρθει το καλοκαίρι οι γονείς της Νίκης και τους συναντήσαμε τυχαία ένα απόγευμα Κυριακής που πήγαινα με τον μπαμπά σου για καφέ. Λέγαμε τα νέα μας, μάθαμε ότι λείπεις στη Νίκη και τους δώσαμε σε ένα χαρτί τη διεύθυνση του σπιτιού, για να σου γράψει.
Το πρόσωπο του Πέτρου έγινε πιό φωτεινό από ποτέ και χαμογέλασε. Ενθουσιασμός μήπως? Δεν ήξερε αλλά δεν τον ένοιαζε. Τον ένοιαζε μόνο η στιγμή. Η στιγμή που κρυφά περίμενε εδώ και πολύ καιρό. Βασικά περίμενε τη στιγμή που θα ξαναδεί τη Νίκη, αλλά του έφτανε το γράμμα, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα την ξαναδεί κι αυτή τη φορά ήταν σίγουρος. Όμως είχε απορίες.
- Γιατί να μου γράψει τώρα? Δεν μπορούσε να μου γράψει νωρίτερα?
- Δεν ξέρω παιδί μου. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πέρασε ένα ταραγμένο καλοκαίρι, όπως κι εσύ. Ίσως τώρα ένοιωσε την ανάγκη να σου γράψει...
Το επόμενο πρωί της έγραψε.
"Νίκη, γεια σου. Πήρα το γράμμα σου και εεεε, χάρηκα πολύ. Δεν περίμενα να μου γράψεις, αλλά χάρηκα. Σ'ευχαριστώ και για τις ευχές. 
Ναι, μεγάλωσα. Εγώ θυμάμαι μια μικρή κοπέλα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε πλεξούδα, μπλε μάτια και φακίδες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι να έγινε αυτό το μικρό κοριτσάκι. Ναι, άλλαξα αρκετά. Εσύ? Έφυγες και δεν είχα νέα σου για πολύ καιρό... Θύμωσα, ναι, αλλά τι να κάνω κι εγώ? Δεν ξέρω αν θυμάσαι τον κυρ-Θωμά, που σου είχα γνωρίσει μια μέρα που πήγαμε στο πάρκο. Μου έμαθε πολλά, μου έμαθε να προχωρώ στη ζωή, με ή χωρίς εσένα. Έχει πεθάνει αλλά πρόλαβε να μου μάθει αρκετά. Τα υπόλοιπα τα βρίσκω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τα κατάφερνα... Μου έλειψες. Όμως κάποια στιγμή όλα έφτιαξαν, γνώρισα κάτι παιδιά, κάτι κοπέλες και κομπλέ.
Ναι, πέρασα εκεί που ήθελα. Πολυτεχνείο, εδώ στην Αθήνα. Οι γονείς μου έχουν τρελαθεί απ'τη χαρά τους. Θέλουν να μου κάνουν δώρο τα μαθήματα για δίπλωμα οδήγησης αλλά εγώ δε θέλω. Που να κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο εδώ Αθήνα? Άσε...
Θα επιστρέψεις Αθήνα? Να επιστρέψεις. Έχω αγωνία να σε δω. Δεν ξέρω πώς είσαι τώρα και θα με φάει η περιέργεια. Και, εεεε, θα ήθελα να ξαναγίνουμε όπως παλιά. Θα σε πάω και σε κάτι καινούρια εμπορικά που φτιάξανε εδώ πέρα. Θα σου αρέσουν. Αλήθεια, εκεί που βγαίνεις? Εγώ δε βγαίνω σε τέτοια, προτιμώ τα πάρκα και τις πλατείες, να αράζω με τους φίλους μου. Για σένα όμως μπορώ να κάνω μια εξαίρεση. Νομίζω θα σε θυμηθώ αν σε δώ. Μη λες βλακείες. Έλα και βλέπουμε...
Φιλιά, Πέτρος. Να προσέχεις."
Τελείωσε το γράψιμο και κατευθύνθηκε όσο γρηγορότερα μπορούσε για το ταχυδρομείο. Έριξε το γράμμα στο μεγάλο κίτρινο κουτί και επέστρεψε χαρούμενος, νοιώθοντας ότι ένα βάρος του έφυγε. Ένοιωθε ότι το καλό δε θα αργήσει να έρθει και χαιρόταν με αυτό. Πήγε στο πάρκο, το πάρκο της Πλάκας, το πάρκο που συνήθιζε να κάθεται μόνος του, παρέα με το πνεύμα του κυρ-Θωμά, που ήταν πάντοτε εκεί, να του ψυθιρίζει φωτεινά παραδείγματα στο μυαλό του. Κάθισε με τις ώρες και προσπαθούσε να βάλει ό,τι τον απασχολεί σε σειρά. Ευχόταν να του απαντήσει γρήγορα η Νίκη. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό και χαμογέλασε. Νόμιζε ότι τα άστρα του χαμογελούσαν κι εκείνα.
Μερικές μέρες μετά, η Νίκη πήρε το γράμμα του Πέτρου. Κλειδώθηκε στο δωμάτιο και άρχισε να το διαβάζει με ηρεμία. Διαβάζει, "χάρηκα πολύ" λέει στο γράμμα και χαμογέλασε. Είχε καιρό να χαμογελάσει έτσι. "Εγώ θυμάμαι μια μικρή κοπέλα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε πλεξούδα, μπλε μάτια και φακίδες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι να έγινε αυτό το μικρό κοριτσάκι", συνεχίζει και αρχίζει να δακρύζει από χαρά. Αλλά έμεινε να αναρωτιέται αν όντως χαίρεται ή αν το παρελθόν την επηρεάζει. Μπα, μάλλον χαρά είναι, σκέφτεται. Συνεχίζει και αναρωτιέται αν ο Πέτρος με το δίκιο του θύμωσε ή ήταν εκείνος ο παιδικός θυμός, που τον ξεχνάς γρήγορα. "Να προσέχεις", λέει το γράμμα και η Νίκη ανατριχίασε. Δεν της έχει ξαναπεί κανείς αυτά τα λόγια. Τελείωσε το γράμμα και αναρωτιέται πώς να είναι η ζωή του Πέτρου, ειδικά μετά αφού διάβασε στο γράμμα ότι γνώρισε κάτι παιδιά και κάτι κοπέλες. Ζήλευε? Δεν ήξερε την απάντηση. Σίγουρα όμως θέλει να τον ξαναδει και να είναι ελεύθερος, όπως τότε που κάνανε παρέα και ήταν και οι δυο ελεύθεροι...
Για μερικές μέρες, η Νίκη δεν ένοιωθε καλά. Ένοιωθε να την στοιχειώνει το παρελθόν της, το αθώο παρελθόν της, με την καλή έννοια. Σκεφτόταν τη μέρα της επιστροφής της αλλά δεν εξαρτάται από εκείνη. Θα ήταν άμεσα? Μπα όχι, μάλλον θα είναι το καλοκαίρι, που θα τελειώσει και το σχολείο, τώρα θέλει να επικεντρωθεί στο διάβασμα. Στην τελευταία της χρονιά, ήταν μια μαθήτρια που συμπαθούσαν όλοι και την συμβούλευαν να προσπαθήσει να κερδίσει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο της Αμερικής, εκείνη όμως, όσο περισσότερο την "πίεζαν", άλλο τόσο προτιμούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να σπουδάσει εκεί. Η καθημερινότητά της ήταν το σχολείο. Και άργησε να ξαναστείλει γράμμα στον Πέτρο. Του έστειλε την Πρωτοχρονιά.
Ο Πέτρος άρχισε να ανησυχεί που πέρασαν σχεδόν τέσσερις μήνες χωρίς να του γράψει η Νίκη. Εν τω μεταξύ, σαν φοιτητής πια, πήγαινε στη σχολή με το μετρό, γνώριζε νέα άτομα, περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας ανάμεσα σε αίθουσες, καφετέριες και μπυραριές. Γνώριζε κοπέλες απ'τη σχολή του που του φαινόταν θετικές για κάτι, αλλά εκείνος δεν τολμούσε να κάνει βήμα. Περίμενε κάτι. Περίμενε γράμμα απ'τη Νίκη. Στη σχολή, γνώρισε ένα παιδί, τον Άγγελο και γρήγορα γίνανε φίλοι. Έλεγαν ιστορίες απ΄τη ζωή τους, του είπε ότι φοβάται να κάνει σχέση γιατί περιμένει μια άλλη κοπέλα, εννοώντας φυσικά τη Νίκη. Οι μέρες περνούσαν ανησυχητικά και ο Πέτρος δεν άντεχε. Σε ένα πάρτυ γνώρισε την Φανή και πριν το καταλάβουν, κατέληξαν μαζί, αλλά δε θα το έλεγες και σχέση. Ήταν απλά δυο παιδιά που ήθελαν να περνάνε καλά.
Η παραμονή της πρωτοχρονιάς έφτασε και ετοιμαζόταν για το ρεβεγιόν που θα έκαναν στο σπίτι τους. Ήταν το πρώτο ρεβεγιόν που κάνουν, αφότου πέθανε η γιαγιά. Θα ερχόταν και η Φανή. Επικρατούσε ηρεμία και όλα έδειχναν πως θα είχαν ένα όμορφο βράδυ, ώσπου ο Πέτρος βγήκε να κάνει μια βόλτα, να ξεσκάσει, μιας και όλα ήταν σχεδόν έτοιμα μέσα. Μόλις είχε νυχτώσει, η ώρα ήταν δηλαδή κάπου πέντε το απόγευμα και το μάτι του πέφτει στο γραμματοκιβώτιο, όπου ένα γράμμα προεξέχει και το τραβάει. Δεν πιστεύει στα μάτια του. Η Νίκη. Το πήρε και πήγε βιαστικά στο πάρκο, για να το διαβάσει εκεί.
"Γειά σου Πέτρο. Συγγνώμη που άργησα να σου γράψω, αλλά είχα μπλέξει με το σχολείο. Είναι η τελευταία χρονιά μου βλέπεις και το πρόγραμμά μου είναι βαρύ. Αλήθεα συγνώμη. 
Εδώ είναι καλοκαίρι βλέπεις και περνάμε τη μέρα μας στη θάλασσα. Έχει πλάκα. Θυμάμαι τα χριστούγεννα στην Αθήνα που είχε κρύο και καμιά φορά χιόνιζε. Αχ πόσο μου λείπει...
Το καλοκαίρι θα έρθω Αθήνα. Ελπίζω να είσαι κι εσύ.
Τελοσπάντων, σου εύχομαι καλή χρονιά. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για σένα. Μακάρι να σου έκανα κι ένα δώρο, όπως τότε, μια χρονιά που σου έκανα δώρο μια γυάλινη μπάλα με χιόνι. Θυμάσαι? Είχες ενθουσιαστεί και για περίεργο λόγο θυμήθηκα την εικόνα εκείνη. Εσύ να ενθουσιάζεσαι κι εγώ να σου χαμογελώ σαν το χαζό.
Σε φιλώ, Νίκη. Να προσέχεις κι εσύ"
Στο γράμμα, υπήρχε και μια φωτογραφία, η φωτογραφία της Νίκης, στην ηλικία που είναι τώρα, με υστερογράφο "σου στέλνω και μια φωτογραφία μου για να έχεις μια εικόνα..."
Ο Πέτρος, τελειώνοντας το γράμμα, ταράχτηκε. Ήθελε να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά, όχι μόνο επειδή άργησε να του απαντήσει η Νίκη, αλλά κι επειδή είναι με τη Φανή τώρα και προφανώς δεν το θέλει. Θέλει να περιμένει τη Νίκη, το καλοκαίρι που θα έρθει. Έμεινε να χαζεύει τη φωτογραφία και το μυαλό του ταξίδευε. Έβλεπε σε ένα άχαρο φωτογραφικό χαρτί την εικόνα της, την εικόνα μιας πανέμορφης ξανθιάς κοπέλας με μπλε μάτια. Οι φακίδες της ήταν εμφανώς λιγότερες, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να την αναγνωρίσει αμέσως. Ήταν σχεδόν όπως την άφησε. Ένα μικρό όμορφο κοριτσάκι που μεγάλωσε κι έγινε η πιο όμορφη νεαρή γυναίκα του κόσμου. Εκείνο το βράδυ, ο Πέτρος δεν εμφανίστηκε καθόλου στο ρεβεγιόν και όλοι ανησυχούσαν. O χρόνος άλλαξε μοναχικά για τον Πέτρο. Ήταν μόνος του, αλλά ήξερε πώς μαζί του ήταν η Νίκη και το πνεύμα του κυρ-Θωμά. Γύρισε σπίτι αργά. Εμφανίστηκε παρά μόνο όταν έφυγαν οι περισσότεροι, αλλά η Φανή ήταν εκεί, γεμάτη αγωνία.
- Φανή, σε παρακαλώ φύγε. Δε θέλω να σε ξαναδώ. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια στη Φανή και κλειδώθηκε στο δωμάτιό του. Η Φανή δεν πρόλαβε καν να πει τίποτα κι έφυγε απ΄το σπίτι τους ταραγμένη. Ο Πέτρος ήξερε ότι θα της περάσει, μιας και ήταν φίλοι με προνόμια, όπως έλεγε και ο ίδιος.
Μια εβδομάδα μετά, ο Πέτρος αποφάσισε να στείλει στη Νίκη. Δεν της έστειλε γράμμα, αλλά μια φωτογραφία του σε έναν φάκελο, με ένα μικρό σημείωμα στο πίσω μέρος της φωτογραφίας.
"Αυτός είμαι εγώ. Χαίρομαι πολύ που μου έστειλες τη φωτογραφία σου και τη φυλάω στο πορτοφόλι μου. Δεν έχεις αλλάξει από τότε. Για μένα παραμένεις το μικρό κοριτσάκι που ήξερα. Σε παρακαλώ πολύ μη μου ξαναγράψεις μέχρι να έρθεις το καλοκαίρι. Δεν αντέχω την αλληλογραφία ενώ σε θέλω μπροστά μου εδώ και τώρα. Σου στέλνω και το τηλέφωνο μου για να με πάρεις όταν έρθεις.
Να προσέχεις, ο Πέτρος σου"
Αναρωτιέται αν τα λόγια του είναι ψυχρά αλλά προτίμησε να πει αυτό που σκέφτεται κι ας αντιδράσει άσχημα η Νίκη. Πραγματικά δε θα άντεχε να αλληλογραφεί με την κοπέλα που ήθελε να έχει από τότε που ήταν μικρό παιδάκι. Την ήθελε μπροστά του, να του χαμογελάει και να του δίνει ένα φιλί στο μέτωπο, όπως τότε ξανά κι όχι να την φαντάζεται μέσα απ'το χαρτί.
Ο φάκελος με τη φωτογραφία του Πέτρου φτάνει στον προορισμό του και η Νίκη δεν μπορεί να περιμένει άλλο για να διαβάσει το περιεχόμενο. Το ανοίγει κι εκεί που περίμενε ένα γράμμα, βλέπει μια φωτογραφία και ξαφνικά κυριεύτηκε από πόθο. Πόθο για το αγοράκι εκείνο με τις μελαχρινές μπούκλες, που τώρα έχει γίνει ο πιο όμορφος νεαρός άντρας του κόσμου. Διαβάζει το σημείωμα στο πίσω μέρος της φωτογραφίας και προς στιγμήν, η θλίψη γεμίζει τη ψυχή της και αναστενάζει, αλλά δεν άργησε να καταλάβει. Τον ήθελε κι εκείνη εδώ και τώρα κι όχι μέσω ενός χαρτιού. Σκεφτόταν το ίδιο που σκεφτόταν και ο Πέτρος. Μπορεί να έχει το τηλέφωνό του πλέον, αλλά είπε να μην του στείλει, μην επιβαρύνει κι άλλο τη θέση τους.
Η μήνες πέρασαν, ο Πέτρος και η Νίκη είχαν πια τις ζωές τους και ζούσαν στον κόσμο τους, στις υποχρεώσεις τους, μέχρι που το καλοκαίρι έφτασε. Το κινητό του Πέτρου ξαφνικά χτύπησε και η καρδιά του χτυπούσε πιό δυνατά από ποτέ, λες και θα σπάσει. Είχε συνηθήσει τον άχαρο ήχο του κινητού του, αλλά αυτή τη φορά για κάποιον λόγο, ο ήχος του ακούστηκε ξεχωριστός, λες και ακούει ένα υπέροχο τραγούδι για πρώτη φορά. Βλέπει έναν άγνωστο αριθμό και το σηκώνει.
- Ναι? Λέει με φωνή που τρέμει.
- Η Νίκη είμαι. Σε πέντε μέρες θα είμαι Αθήνα. Θα σε ξαναπάρω τηλέφωνο. Και το τηλέφωνο έκλεισε βιαία, λες και της το πήραν απότομα.
Η Νίκη ακούστηκε πολύ ντροπαλή και φοβισμένη. Ο Πέτρος ήξερε, ήταν ο ενθουσιασμός της που δεν την επέτρεπε να σκεφτεί και να μιλήσει. Χαμογέλασε. Kαι η Νίκη έκανε το ίδιο, κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό απ'το παράθυρο και χαμογέλασε. Σα να ήξερε ότι της χαμογελούσε ο Πέτρος. Ήξεραν ότι όλα θα πάνε καλά.

Συνεχίζεται...