The new year begins

Άλλος ένας χρόνος φεύγει, άλλος ένας χρόνος μπαίνει. Αν με ρώταγες παλιότερα, θα σου έλεγα ότι για μένα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία, καθώς είχα "κολλήσει" στις σεζόν και τις αλλαγές τους. Ας πούμε, νέα σεζόν γενικά που για μένα είναι απ'το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, νέα σεζόν στα χιονοδρομικά, νέα σεζόν του καλοκαιριού. Αλλά για κάποιον περίεργο, ή όχι, λόγο, από φέτος πιστεύω στην νέα χρονιά και όχι στη νεα σεζόν.

Ας δούμε πρώτα τι έγινε στη χρονιά που μας πέρασε.
Ήταν μια χρονιά που πέρασα πολλές άνω κάτω περιόδους, μια άσπρο μια μάυρο και τα σχετικά. Τίποτε δεν ήταν σταθερό ή εστώ πήγαινε ομαλά. Τι λέω βασικά? Μέχρι πριν λίγους μήνες πίστευα ότι το σχέδιο μου προχωρούσε κανονικά, στο να πάνε όλα ομαλά μέχρι το μεγάλο μπαμ αλλά βγήκα ψεύτης. Τεσπά.
Σίγουρα έγιναν πολλά θετικά σε τούτη τη χρονιά και σίγουρα ήμουν πολύ πιο χαρούμενος σε σχέση με άλλες χρονιές. Συνέβησαν πολλά πράγματα για τα οποία είτε θα πρέπει να ευχαριστήσω κάποιους είτε εμένα για τα ρίσκα που πέρνω. Αλλά έγιναν και άλλα πράγματα απ'τα οποία είτε κάτι έμαθα είτε βγήκα δυνατότερος. Θα μπορούσα να πω ότι μετανιώνω γι'αυτά τα πράγματα όμως δε μου αρέσει. Προτιμώ να πω ότι κάτι έμαθα και θα πορευτώ πιο έξυπνα. Όπως και να χει, πολλά πράγματα έγιναν που με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα πώς λειτουργεί η ανθρωπότητα με την πάροδο του χρόνου.
Ο χειμώνας, άσχετα με το χιόνι, ήταν για μένα σκατά και όντως το χιόνι ήταν η μόνη μου διέξοδος απ'το σκατό. Οι μήνες περνούσαν μέχρι που η αρχή για την αναγέννηση μου πλησίαζε και όντως πολλά άλλαξαν. Άρχισα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο εδώ στο μπλογκ μου και τις σκεπτόμενες αναρτήσεις μου, μέχρι που το καλό άρχισε να έρχεται. Γιατί χαλάρωσα, βρήκα την πνευματική και ψυχική μου ισορροπία και πλέον ήταν θέμα χρόνου να πάνε όλα καλά. Κι έτσι περνάμε στην αρχή του καλοκαιριού, όπου το μαγικό άρχιζε. Καταπληκτικοί φίλοι, καταπληκτική παρέα, καταπληκτικές συζητήσεις, καταπληκτική διασκέδαση, καταπληκτικό σεξ. Μόνο ονόματα δε θα θίξουμε. Καταπληκτικά όλα. Ήρθαν και οι καταπληκτικές διακοπές. Σεβασμός.
Το φθινόπωρο μπήκε συννεφιασμένο στα όνειρά μου και όλα έμοιαζαν ότι η μπόρα δε θα αργήσει. Τα πρώτα άνω κάτω ήταν εμφανή αλλά εγώ λέω σιγά το άνω και κάτω, όλα άνω θα γίνουν πάλι, αλλά τζίφος. Φυσικά και υπήρχαν μερικές πολύ άνω περίοδοι. Πολύ άνω όμως! Καταπληκτικό πάρτυ για τα γεννέθλιά μου, όλοι δήλωναν ότι πέρασαν και γαμώ, γεγονός που μου ανέβασε το ηθικό και μπορούσα να αντιμετωπίσω τον οποιονδήποτε με ένα χαμόγελο κι ένα βλέμμα "τώρα κάνω κουμάντο εγώ". Έλα μου ντε όμως που δε κράτησε πολύ αυτό και να που φτάσαμε τώρα, παραμονή πρωτοχρονιάς.
Φυσικά και προηγήθηκαν δυο καταπληκτικές μέρες στα χιόνια [ένας θεός να τις κάνει], με μεγάλη παρέα, που με έκαναν να λατρέψω ακόμα πιο πολύ αυτό που λατρεύω ήδη. Χιόνι γιοκ όμως και άντε πάλι απ'την αρχή... Σκατά.
Ήμουν βλάκας που πίστευα ότι με μια αναγέννηση μου, θα άλλαζαν πολλά. Η αναγγένηση θέλει κόπο, δουλειά και φυσικά χρόνο. Και ο χρόνος είναι συμμαχός σου. Ακόμα κι αν κάνεις μια βουτιά, πρέπει να βρεις τη δύναμη να ξανανεβείς. Όπως με τις βουτιές του χρηματιστήριου, που στο τέλος ανεβάινει. Καλά, εντάξει, το χρηματιστήριο μια συνεχόμενη βουτιά είναι έτσι κι αλλιώς αλλά λέμε τώρα.
Ήμουν βλάκας λοιπόν που πίστεψα σε αυτό. Γιατί μια βουτιά μου πριν μερικές βδομάδες με έριξε εντελώς κάτω. Αλλά αν αναγεννήθηκα μια φορά, θα αναγεννηθώ πολλές φορές. Γιατί έτσι είμαστε εμείς. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε τα αδύνατα.

Έτσι λοιπόν, είμαι πεπεισμένος ότι ο νέος χρόνος θα μας βρει δυνατότερους, πιο σοφούς, πιο ικανούς να διατηρίσουμε αυτή την πνευματική και ψυχική ισορροπία και όλα τα καλά θα έρθουν μόνα τους. Δε λέω ότι δε πρέπει να κινηγάμε τίποτα, απλά να το κινηγάμε μέχρι εκεί που μπορούμε. Γιατί από ένα σημείο και μετά το κινήγι μοιάζει ανόφελο. Θεωρώ ότι αν είσαι χαλαρός, ήρεμος, χαρούμενος και αισιόδοξος, όλα θα έρθουν μόνα τους. Αλλά μη κάτσεις και με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας το να πέσει απ'τον ουρανό!
Λέω όχι λοιπόν στα οποιαδήποτε σκατά μπορούν να με αποσυντονίσουν τη νέα χρονιά. Λέω ναι στα θετικά πράγματα. Και φυσικά λέω ναι στις νέες προκλήσεις και στόχους.

Ας ευχηθούμε όλοι μαζί ένα αισιόδοξο, χαρούμενο και γαμάτο νέο έτος. Εντάξει, ο καθένας το προσδιορίζει διαφορετικά το γαμάτο αλλά λέμε τώρα. Δε θα ευχηθώ τα κλισέ που εύχονται όλοι, του τύπου να έχουμε ό,τι επιθυμούμε, να χουμε υγεία και χαρά και τα σχετικά. Έλος με τις κλισέ ευχές! Εγώ εύχομαι το νέο έτος να ερωτευτώ, να σπάσω τα μούτρα μου άμα λάχει, να βγώ σώος και να ξαναερωτευτώ χωρίς να πέσω, μέχρι να βρεθεί η μοναδική, να έχω πολλές γαμάτες μέρες που θα τις θυμάμαι για πάντα, να τελειώνω [επιτέλους] με τη σχολή, να λέω πάντα ναι στην οποιαδήποτε πρόκληση και να έχω ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο πάνω μου. Α και να είναι η κάθε μέρα και μια κοντή γιορτή. Εσείς τι εύχεστε?
Χαμόγελα, το 2011 είναι εδώ και περιμένει εσένα να αλλάξεις τα δεδομένα. Όλα στο χέρι σου είναι και την ευχή που θα κάνεις στον ευατό σου κι όχι σ'αυτά που θα ευχηθεί για σένα ο άλλος.
Κι αν είναι και το 2011 καταστρεμένο απ'τους εθισμούς σας, τι έγινε? Πάλι γαμάτα δεν περάσαμε? Γαμώ!

Kι επειδή προλαβαίνω ακόμα να γράψω ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη, θα γράψω...
Πάρε τους τάρανδους και τα ξωτικά σου και άσε μας! Ό,τι θέλω θα το πάρω μόνος μου, γιατί είμαι χαρούμενος και θα έρθει χαρούμενο στην αγκαλιά μου. Σε ευχαριστώ.

Destroyed Christmas

Είναι Χριστούγεννα, είναι διακοπές, είναι μερικές μέρες πριν μπει ο νέος χρόνος και μερικές αφού μπει.
Ατελείωτα πάρτυ, ατελείωτα ποτά, ατελείωτα ναρκωτικά, ατελείωτα μεθύσια. Ατελείωτοι άνθρωποι, ατελείωτες γνωριμίες, ατελείωτες συζητήσεις, ατελείωτο σεξ. Πάρτυ, ναρκωτικά, άνθρωποι, σεξ.
Τούτα τα Χριστούγεννα, εύχομαι όλοι σας να τα περάσετε με ατελείωτη δόση διασκέδασης. Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εντ ρολλ. Να καταστραφείτε απ'τον εθισμό σας και να επιστρέψετε τη νέα χρονιά αναγεννημένοι απ'την καταστροφή σας. Γιατί τουλάχιστον ευχαριστηθήκατε πολύ σεξ , βγάλατε το αχτί σας και είστε πιο ευδιάθετοι για ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα.
Αυτή είναι η ευχή μου προς όλους σας για το νέο έτος. Γιατί καιρός να ξεφύγουμε απ'τις κλισέ ευχές κι ας ευχηθούμε κάτι πιο πρωτότυπο. Εδώ που τα λέμε όμως, σιγά το πρωτότυπο, έτσι κι αλλιώς όλοι σας αυτό δε θέλετε? Κουφάλες! Σεξομανείς! Παρτάκιδες!
Οκ αστειεύομαι λιγάκι. Γιατί ποιός θα πηγαίνει σε ατελείωτα πάρτυ και ποιός θα κάνει ατελείωτο σεξ? Οκ κάποιοι ίσως το κάνουν, αλλά προφανώς με το έτερον ημισυ. Εγώ όμως μιλάω με διαφορετικό άτομο τη φορά ντε!
Ε, να λοιπόν, τη σήμερον εποχή, τούτες οι ευχές μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. Κανείς δεν τα κάνει εκτός κι αν είσαι πραγματικά πρόθυμος να καταστραφείς.
Εγώ λέω, αφού μια μικρή ζωή έχουμε, πρέπει να την περνάμε με μεγάλες στιγμές κι ας καταστεφόμαστε. Ας καταστεφόμαστε απ΄τους εθισμούς μας όσο μπορούμε. Στο κάτω κάτω δε μας πολυνοιάζει η καταστροφή, αρκεί να νιώθεις αναγεννημένος.

Μου λείπουν όμως τέτοια πάρτυ. Σπάνια πηγαίνω πλέον και όποτε πηγαίνω, σπάνια διασκεδάζω. Δε μου βγαίνει ο χαβαλές βρε παιδί μου. Κάποτε χόρευα και χόρευαν μαζί μου. Κάποτε ίδρωνα και ίδρωναν μαζί μου. Μου λείπουν οι εποχές εκείνες που ένας αθώος χορός ήταν αρκετός για να καταλήξεις να φιλιέσαι με κάποια.
Εύχομαι σε σένα να χορέψεις όπως τότε ξανά, να κουνηθείς όπως τότε ξανά, να φλερτάρεις όπως τότε ξανά, να καταλήξεις σε ένα κρεβάτι όπως τότε ξανά και να απολαύσεις ένα παθιασμένο σεξ όπως τότε ξανά.
Επίσης εύχομαι σε σένα κοριτσάκι μου, μια τελευταία ευκαιρία να βρεθούμε στο κρεβάτι για ατελείωτο σεξ, στα όρια της αντοχής μας, γιατί με σένα κοριτσάκι μου νοιώθω άλλος άνθρωπος... Με σένα κοριτσάκι μου δε φοβάμαι πια μήπως με περάσουν για ανώμαλο οι επόμενες.

Οπότε... Καλές γιορτές να έχετε όλοι σας και μην ξεχνάτε, να καταστρέφεστε όσο μπορείτε γιατί χανόμαστε.

Bremen, meine Liebe

Η αφεντιά μου πέρασε ένα πενταήμερο στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Βρέμη. Για να γίνω πιο σωστός, τέσσερις μέρες. Θα εξηγήσω πιο κάτω. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα απολαυστικό ταξίδι που κανονίστηκε σχετικά τελευταία στιγμή για τα δεδομένα [3 εβδομάδες νωρίτερα] με πολλά απρόοπτα, πολύ γέλιο [στην τελική], πολύ αλκοόλ και πολύ κρύο.
Ας τα πάρουμε όμως απ'την αρχή μιας κι εδώ διαδραματίζεται το πιο κουλ μέρος της επικής ιστορίας.
Το εισητήριο αναγράφει ξεκάθαρα. Πέμπτη βραδάκι πτήση με Λουφτχάνσα για Μόναχο. Αναμονή μισή ώρα εκεί και καρφί για Βρέμη, με την τελευταία πτήση της ημέρας για εκεί. Πέρασα το τσεκ ιν κανονικά, παρέδωσα τη βαλίτσα κανονικότατα και περιμένω. Έλα μου ντε όμως που η πτήση έχει καθυστέριση μισή ώρα. "Αυτό ήταν, θα την χάσω την επόμενη πτήση". Μια μελαχινή και αρκετά ελκυστική υπάλληλος της Λουφτχάνσα [τι λέω τώρα, υπάλληλος του αεροδρόμιου είναι σε γενικές γραμμές] με διαβεβαίωσε ότι θα την προλάβω την πτήση, γιατί συνήθως υπάρχουν καθυστερίσεις και στις ανταποκρίσεις της ίδιας εταιρίας τουλάχιστον. Χωρίς πολλά πολλά επιβίβαζομαι και φτάνω Μόναχο με μισή ώρα ακριβώς καθυστέριση. Τρέχω κανένα χιλιόμετρο προς την πύλη για Βρέμη και με έπιασε κρίση πανικού. Την έχασα. "Ωχ τι θα κάνω τώρα χριστιανός άνθρωπος εγώ?" σκέφτομαι.
Πάω στο γραφείο της εταιρίας και προσπαθώ να βγάλω την άκρη. Με το που βγάζω όμως τα εισητήρια μου, τα παίρνει ένας μεγαλόσωμος Γερμανός υπάλληλος με παγωμένο βλέμμα. "Ωχ, θα με γαμήσει αυτός και μου το λέγανε μην έχεις εμπιστοσύνη στους Γερμανούς τέτοιες μέρες που είναι" αλλά βγήκα ψεύτης. Πριν προλάβω να πω τίποτα. Μου γράφει σε τρια χαρτιά. Τα 2 χαρτιά ήταν για το ταξί πήγαινε-έλα και το 3ο για το ξενοδοχείο. Απόρρησα. Μου λέει ότι εφόσον έχασα την πτήση από καθυστέριση της εταιρίας και η επόμενη είναι την επόμενη μέρα, είναι υποχρεωμένοι να μου παρέχουν διαμονή για το βράδυ. Κάπου εδώ έμεινα μαλάκας καθώς δε μου έχει ξανατύχει παρόμοια περίπτωση. Και να φανταστείς ότι ήταν πολύ ευγενικός ο τύπος. Ναι, αυτός ο τύπος που νόμιζα ότι τα βράδια γίνεται υπερήρωας και τσακίζει στο ξύλο τους εγκληματίες. Μου δίνει λοιπόν τα τρια χαρτάκια και με συμβουλεύει να πάω να ρωτήσω για την αποσκευή μου, μιας και λογικά θα κόλλησε κι αυτή εδώ στο Μόναχο. Πάω λοιπόν αφού με χαιρέτησε όλο ευγένεια και μου εύχεται καλή διαμονή και μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί μπορεί και να έφυγε για Βρέμη. "Και πώς στο καλό έφυγε αφού εγώ δεν έφυγα?" "Ε, μπορεί να πήγε οδικώς. Έλα αύριο να το τσεκάρουμε" "Καλά ρε βλαμμένε δεν μπορούμε να το τσεκάρουμε τώρα? Εγώ θα μείνω εδώ κι αυτή θα ταξιδεύει? Ελπίζω να φτάσει Βρέμη πριν από μένα αλλιώς θα γίνει καμιά ζημιά" κι έφυγα. Πάω έξω στα ταξί και δειλά δειλά δείχνω το χαρτάκι σε έναν υπεύθυνο. Κι εκείνος το πέρνει, φωνάζει ταξί, το δίνει και μπαίνω μέσα. Και με πήγε στο ξενοδοχείο. Έτσι απλά.
Πριν φτάσω στο ξενοδοχείο σκέφτομαι "θα είναι καμιά τρύπα, μη περιμένεις και πολλά". Φτάνουμε λοιπόν κι έμεινα και πάλι μαλάκας. Ποια Ελλάδα ρε παιδιά? Εδώ [στην Γερμανία για να μην ξεχνιόμαστε] όλα σου τα δίνουν αν έχεις πρόβλημα. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ θετική, μένει να δούμε και το δωμάτιο. Στη ρεσεψιόν, αφού παρέλαβα και χαρτάκι για τσάμπα δείπνο, ανέβηκα στο δωμάτιο. "Ώπα ρε μεγάλε, εδώ είμαστε" και καρφί για δείπνο. Ακόμα και το μίνι μπαρ άδειασα, εννοείται χωρίς να πληρώσω τίποτα. Όλα τσαμπέ ήταν και ήμουν άρχοντας. Έχα και δορυφορική τηλεόραση, έπιανα και ESPN μέχρι και τσόντες υπερπαραγωγές της Αμερικής. Μέχρι που κοιμήθηκα, σε ένα διπλό κρεβάτι για την πάρτη μου και μόνο. Κρίμα που ήταν κάπως κρύο. Εν τω μεταξύ έξω χιόνιζε.
Ξύπνημα στις 5 το πρωί και καρφί πέρνω ταξί. Με περίμενε απ'τις 5 παρά ο πούστης. Ένας Γερμανός με κρητικό μουστάκι. Μωρέ για δες πράγματα. Με πάει στο αεροδρόμιο και αφού είπα ένα "ευχαριστώ" μου ευχήθηκε καλό ταξίδι. Μπας και πρέπει να φέρουμε εδώ Αθήνα τέτοιους ταξιτζίδες? Τεσπά, μπαίνω στη πτήση κι επιτέλους φτάνω Βρέμη. Βαλίτσα όμως πουθενά. Στο γραφείο αποσκευών έκανα δήλωση εξαφάνισης, εγώ απόρησα γιατί δεν έφτασε ήδη και μετά από ψάξιμο μου λένε ότι είναι στο Μόναχο. Καλά τέτοια μαλακία? Είπα ότι θα βγώ έξω να βρώ τη φίλη μου και θα τη φέρω να δώσει διεύθυνση για να φέρουν τη βαλίτσα στο σπίτι. Κι έτσι έγινε. Και φύγαμε για το σπίτι.
Παρασκευή λοιπόν και η ένδειξη στο σάιτ της Λουφτχάνσα για τη χαμένη αποσκευή ήταν κολλημένη στο "αποσκευή αναζητείται, παρακαλούμε προσπαθήστε πάλι αργότερα". Προσπάθησα να μην το σκέφτομαι γιατί αρκετά με ξενέρωσε παρόλη τη καλοπέραση στο ξενοδοχείο. Κι έτσι βγήκαμε.
Σαββατο η ένδειξη πήγε στο "αποσκευή έφτασε, αναμένεται να παραδωθεί" και λέω επιτέλους. Λέω να κάτσουμε σπίτι μπας και μας πάρουν τηλέφωνο ότι έφτασε η αποσκευή στη πόρτα μας. Οι ώρες περνάνε, αποσκευή πουθενα. Αρχίζω να βρίζω μανάδες μέσα μου και μου έρχεται να σπάσω τα πάντα, αλλά δε γίνεται σε ξένο σπίτι, ντε. Η φίλη μου προσπαθεί να με ηρεμίσει αλλά εγώ τίποτα. Μου έρχεται να πάω να κάνω φόνο. Ε, δε γαμιέται λέω και βγάινουμε και σήμερα, αφήνοντας όμως το χαρτί της απόδειξεις στον σπιτονοικοκύρη του σπιτιού. Που παραπεμπόντως ήταν όλο ευγένεια και εξυπηρέτηση.
Κυριακή και βρίσκω την βαλίτσα έξω απ'το διαμέρισμά μας. Υπάρχει θεός τελικά. Επιτέλους ντουζ με ΔΙΚΟ μου σαμπουάν και αφρόλουτρο, επιτέλους ΚΑΘΑΡΑ ρούχα. Το ευχαριστήθηκα. Είχα αγοράσει σώβρακο και κάλτσες το Σάββατο αλλά ήταν τέτοια η ξενέρα που ήθελα να τα βγάλω κι αυτά. Κι έτσι απόλαυσα την τελευταία μου ολόκληρη μέρα στη Βρέμη. Τρομάρα μου δηλαδή. Την επόμενη έφευγα απόγευμα από εκεί και έκανα σταυρούς για να μην καθυστερίσουν κι αυτές οι πτήσεις, αλλιώς θα μιλάμε για τραγική [αλλά επική] οδύσσεια.

Ας μιλήσουμε λίγο για τη Βρέμη.
Δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε μικρή, αντίθετα είναι ό,τι πρέπει να να ευχαριστηθείς καλοπέραση με βόλτες στη πόλη και σίγουρα παραπέμπει σε τυπική ευρωπαική πόλη που συνυπάρχει με την παλιά πόλη του μεσαίωνα με τις πλακόστρωτες πλατείες και τους καθεδρικούς ναούς. Έχει μεγάλο δίκτυο από τραμ και είναι πάντα στην ώρα τους και αν φτάσει νωρίτερα στη στάση, περιμένει κιόλας πριν φύγει, μιας και είναι το κύριο μεταφορικό μέσο. Μετρό δεν έχει αλλά είπαμε, είναι μικρή πόλη. Η ατμόσφαιρα πολύ καθαρή αν κι έκανε κωλόκρυο και γενικά η πόλη αξίζει να την περπατήσεις τόσο κατά μήκος του ποταμιού [χάθηκε να έχουμε κι εδώ ένα ζωντανό ποτάμι] όσο και στο κέντρο και τα στενά. Μερικά μάλιστα είχαν πλάτος μόλις 50 εκατοστά. Τα χριστουγεννιάτικα παζάρια πολύ μου άρεσαν κι ακόμα περισσότερο οι καντίνες που πρόσφεραν ζεστό αυστριακό κρασί [ή είναι γερμανικό? μπερδεύτικα] και κρατάς και το ποτήρι για ενθύμιο αν το θέλεις. Κοστίζει 4 ευρώ, με τα 2 ευρώ να σου επιστρέφονται αν επιστέψεις το ποτήρι.
Για τη νυχτερινή ζωή τι να πω? Ξέρουν να διασκεδάζουν αυτοί. Έχει τραμ και λεωφορεία και το βράδυ, οπότε βοηθάει στο να βγαίνει έξω ο κόσμος. Σε ένα κλαμπ που πήγαμε που γενικά ο κόσμος όλος ήταν πάνω κάτω κι όχι το κλασσικό "στέκομαι με το ποτό μου και κουνάω μόνο το κεφάλι μου πάνω κάτω σαν τις κότες" όπως εδώ, η είσοδος είχε από ΜΗΔΕΝ ευρώ μέχρι 4 ευρώ, ανάλογα με τον αριθμό που θα φέρεις στα ζάρια. Να λοιπόν που είναι χρήσιμο το τάβλι... Στις εξάρες! Η μπύρα 2 ευρώ και το τζιν τόνικ 4 ευρώ. Θα περάσουμε μια χαρά εδώ λέω και θα κάψουμε και τα άντερα. Έχει και ποδοσφαιράκι και πλεϊστέσιον εδώ. Κι ας απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα.
Οι γερμανοί κατά τη γνώμη μου είναι μια ράτσα ευγενική και γενναία αλλά τον εγωισμό τον έχουν μέσα τους. Και τι με αυτό θα μου πεις και οι έλληνες τα έχουμε αυτά αλλά με μια διαφορά. Οι γερμανοί όταν πρέπει να κάνουν μια δουλειά, θα τη κάνουν με κέφι μάλιστα. Και να εξυπηρετήσουν τον άλλον [όπως εξυπηρέτησαν εμένα στο Μόναχο], δουλειά είναι γι'αυτούς. Γιατί έχουν κέφι όμως? Γιατί πληρώνονται πολύ καλά. Το φιλότιμο δυστυχώς δεν το έχουν σαν έννοια, αλλά μεταξύ των ερασμίτων φοιτιτών το φιλότιμο πάει σύννεφο. Τη μια μέρα βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου της φίλης μου στην εστία του πανεπιστημιου και τα πίναμε ομαδικώς. Την άλλη μέρα στο σπίτι μιας για δείπνο μετά κρασιών και παιχνιδιών. Παίξαμε κι ένα γαμάτο παιχνίδι στο οποίο ένα λάθος να κάνεις, έπρεπε να πιεις μια γουλιά απ'το ποτό σου.
Αν μου έφερναν την βαλίτσα τη Δευτέρα, την ημέρα της επιστροφής δηλαδή, σίγουρα θα έπαγα τα πάντα και θα έβριζα τους πάντες και θα απορούσαν από που ξεφύτρωσα. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Κι επέστρεψα στην ώρα μου και όποιος βρισκόταν στα γραφεία της Λουφτχάνσα στο Ελ. Βενιζέλος, γλύτωσε το λιντσάρισμα.
Οπότε θα έλεγα ότι πέρασα μισό ξενέρωμα και μισό γαμάτα. Τα ταξίδια στο εξωτερικό πάντα είναι γαμάτα αλλά το συγκεκριμένο μου άφησε κάπως ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά στην τελική είχε πλάκα! Μου φαίνεται θέλω να ξαναπάω μια και καλή, χωρίς χαμένες αποσκευές και τέτοια!

My sweety loneliness

Σε τούτο το μάταιο κόσμο, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αναπνέεις και ζεις και μόνος σου τα βγάζεις πέρα. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι να σε πλαισιώνουν αλλά στην τελική είσαι μόνος σου.
Αχ μοναξιά μου γλυκιά...
Έχεις φίλους, έχεις άτομα που νοιάζονται για σένα, έχεις άτομα γαμάτα δίπλα σου, έχεις τις παρέες σου, έχεις άτομα για να μοιραστείς τις καφρίλες σου. Αλλά όταν θες να καταφέρεις κάτι, είσαι μόνος σου. Κανένας δεν υπολογίζεται και σε κανέναν δε δίνεις λογαριασμό. Μόνος σου θα το προσπαθήσεις, μόνος σου θα το καταφέρεις.
Φίλους έχω, άτομα που με νοιάζονται και με εκτιμούν έχω, παρέες έχω, άτομα για να μοιραστώ καφρίλες έχω. Αλλά κανένας τους δε θα με βοηθήσει αν θέλω να πετύχω κάτι. Κανένας δε θα βάλει το χεράκι του για να πετύχω κάτι. Θέλω να πετύχω αυτό κι εκείνο, μόνος μου θα τα πετύχω. Με τη δικιά μου σκέψη κι επιμονή και μόνο.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, έχουμε καταντήσει εγωιστές και εγωκεντικοί που σκεφτόμαστε τη πάρτη μας και μόνο. Σκεφτόμαστε πώς θα καταφέρουμε εκείνο και το άλλο, μόνοι μας, χωρίς να μπλέκονται φίλοι μας ή τρίτοι. Θέλεις να τα πας καλά στη σχολή σου? Θέλεις να βρεις καινούριους φίλους? Θέλεις να μάθεις κάτι καινούριο και να ασχοληθείς με αυτό? Θέλεις να βρεις γκόμενο/γκόμενα? Μόνος σου θα τα βρείς όλα αυτά. Μη περιμένεις από κανέναν να σε βοηθήσει. Μόνος σου θα σκεφτείς πώς θα τα καταφέρεις και μόνος σου θα τα καταφέρεις.
Μη περιμένεις από κανέναν να σε βοηθήσει. Και δε θα βοηθήσουμε κανέναν αν θέλει κι αυτός να καταφέρει τα ίδια πράγματα. Ας τα καταφέρει μόνος του.
Αχ μοναξιά μου γλυκιά...
Δεν ξέρω αν εγώ είμαι έτσι τελικά αλλά έχω διαπιστώσει πώς ό,τι θέλω να καταφέρω, το καταφέρνω μόνος μου. Μόνος μου πέρναγα τα μαθήματα, μόνος μου έμαθα σνόουμπορντ και σερφ, μόνος μου βρήκα φίλους, μόνος μου βρήκα γκόμενα. Μόνος μου τα κατάφερα όλα αυτά κι άλλα τόσα. Δεν περίμενα να με βοηθήσουν να περάσω μαθήματα, να μου μάθουν σνόουμπορντ και σερφ, να μου βρουν φίλους, να μου βρουν γκόμενα. Εντάξει, ίσως με βοήθησαν κάπως σε κάποια πράγματα, αλλά και πάλι, αν δεν ύπηρχε το πάθος μου να τα καταφέρω, δε θα τα κατάφερνα.
Κάποτε ζητούσα απ'τους συμφοιτητές μου να με βοηθήσουν με τα μαθήματα. Με βοήθησαν ελάχιστα εως καθόλου, εκτός βεβαιώς από κάποιες [σπάνιες] περιπτώσεις, όπως να μου δώσουν κάποια παλιά θέματα και με τη δικιά μου προσπάθεια, τα πέρασα. Άρα αν δεν προσπαθήσεις ή δεν τους πιέσεις τότε μη περιμένεις βοήθεια. Πλέον μόνος μου προσπαθώ, μέσω των καθηγητών μου που μου δείχνουν κατανόηση.
Κάποτε ένιωθα την ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι, με κάτι που να με κάνει να ξεχνιέμαι. Μόνος μου σκέφτηκα και μου ήρθε η ιδέα να μάθω σνόουμπορντ και σερφ. Δε μου είπε κανείς να μάθω. Ίσως να ήθελα να μάθω εξαιτίας των όσων έβλεπα από άτομα που ήταν ήδη μέσα στη φάση. Αλλά μόνος μου πήγα να μάθω. Και μόνος μου έμαθα. Δε μου έδειξε κανείς. Μόνο όταν άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο, ήρθαν και οι παρέες. Αλλά τι να μου δείξουν? Ακόμα και τώρα, αν για παράδειγμα θέλω να μάθω καινούριο κόλπο, μόνος μου θα το προσπαθήσω. Θα σπάσω τα μούτρα μου αλλά θα τα καταφέρω. Χωρίς να μου δείξει κανείς.
Κάποτε είχα την ανάγκη να αποκτήσω νέους φίλους. Φυσικά και δε με βοήθησε κανείς, μόνος μου τους γνώρισα και μόνος μου κράτησα επαφή μαζί τους με αποτέλεσμα μερικές νέες φιλίες να γεννηθούν. Οκ, κάποιες φορές ίσως γνώριζα τους άλλους μέσω κάποιων αλλά και πάλι μόνος μου κηνυγούσα τη φιλία. Και μόνος μου κατάφερα να φτιάξω κάποιες πολύ καλές φιλίες. Δε μου έδειξε κανείς πώς είναι οι δυνατές φιλίες.
Κάποτε ήθελα να βρω γκόμενα. Μόνος μου γνώριζα κοπέλες, μόνος μου τις έπειθα να βγουν μαζί μου, μόνος μου τις κατάφερνα, μόνος μου τις έκανα δικές μου τελικά. Κανένας δε μου γνώρισε καμιά, κανένας δε μου έκανε κονέ, κανένας δε με βοήθησε με καμιά.
Ειδικά εδώ στο τελευταίο να τονίσω πώς όταν μπλέκεται τρίτος στην όλη υπόθεση, τότε το πράγμα γίνεται μπάχαλο. Ίσως γι'αυτό δε μου αρέσουν τα κονέ και προξενιά. Όταν προσπαθείς μόνος σου να κερδίσεις κάποιον, η επιτυχία μπορεί να φαντάζει δύσκολη αλλά στο τέλος η γεύση της νίκης θα είναι πολύ πιο ευχάριστη. Και θα τη γευτείς μόνο εσύ και ο άλλος που κέρδισες. Έχεις αναρωτηθεί πώς θα σου φαινόταν αν ανακοίνωνες στους φίλους σου εντελώς ξαφνικά ότι βρήκες κάποιον και να έμεναν με ανοιχτό το στόμα παρά να το γνωρίζουν ήδη, επειδή τυγχαίνει ο κάποιος να είναι φίλος με έναν απ'τους φίλους σου ή εστώ να τον γνώρισες μέσω των φίλων σου?
Αφού έμαθα σνόουμπορντ και σέρφ, μεγάλωσε η παρέα μου και προστέθηκαν κι άλλοι που ήξεραν λιγότερο ή ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Με προθυμία τους βοηθούσα να κάνουν εκείνο και το άλλο, με προθυμία τους ανέβαζα επίπεδο, με προθυμία τους ενθάρρυνα και τους εμψύχωνα. Χαιρόμουν όταν κάποιος κατάφερνε να βγάλει ένα ολοκληρωμένο κόλπο και απογοητευόμουν όταν δεν το έβγαζε. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε με ενθάρρυνε ή εμψύχωνε.
Αφού απέκτησα νέους φίλους, προστέθηκαν κι άλλοι που ήθελαν να με γνωρίσουν και με προθυμία τους γνώριζα και τους έλεγα εκείνο και το άλλο. Με προθυμία τους έδειχνα ότι ήθελα να προσπαθήσω για μια καλή φιλία. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε μου έδειξε ότι κάνει πραγματικά προσπάθεια για μια καλή φιλία.
Αφού απέκτησα γκόμενα και γενικώς αποκτούσα κι έφυγα απ'την περίοδο που και καλά δεν ήξερα πώς να την πέφτω, προστέθηκαν κι άλλοι που ήταν στη θέση μου και ήθελαν βοήθεια, σχετικά με το πώς να τα καταφέρουν κι εκείνοι. Με προθυμία τους έδινα συμβουλές, με προθυμία τους γνώριζα υποψήφιες, με προθυμία τους παρακινούσα "έλα ρε μαλάκα, κάνε κίνηση, δείξε της ότι ενδιαφέρεσαι" και με αγωνία παρακολουθούσα την εξέλιξη. Χαιρόμουν όταν ήταν καλή η εξέλιξη, στεναχωριόμουν όταν δεν ήταν καλή. Κανείς δε βρέθηκε στη θέση που είμαι τώρα και κανείς δε μου έδειξε τα κόλπα και σίγουρα δε γνώρισα καμιά μέσω τρίτων.
Αχάριστοι όλοι τους, εγώ για όλους και κανένας για μένα.
Ποτέ μην περιμένουμε χέρι βοήθειας απ'τους άλλους. Μόνοι μας θα προσπαθήσουμε και θα καταφέρουμε να κάνουμε κάτι. Ό,τι κατάφερα, το κατάφερα μόνος μου, χωρίς βοήθεια από τρίτους. Ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν με τη βοήθεια μου.
Εγώ για όλους και κανένας για μένα.
Εγώ για να βοηθήσω τους φίλους μου και γενικά όποιον θέλει να μάθει κάτι από μένα και κανένας για να με βοηθήσει ή να μου μάθει κάτι που γνωρίζει ήδη.

Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά, μετά σκέφτηκα και το άλλο. "Και γιατί δε μας βοηθάνε ρε? Έστω και λίγο, για το γαμώτο?"
Μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να θυμηθώ ότι είμαι κωφός. Τόσο εγώ όσο και οι φίλοι που έχω πλέον. Και τι με αυτό θα μου πεις. Κι όμως παίζει ρόλο. Ευτυχώς η δυστυχώς όλοι εμείς είμαστε καταδικασμένοι να προσπαθούμε μόνοι μας. Σας φαίνεται περίεργο που οι περισσότεροι κωφοί, αν όχι όλοι, κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και δεν ασχολούνται με πράγματα που κάνετε εσείς? Είναι περίεργο, με μια διαφορά όμως. Οι άμοιροι δε βρήκαν βοήθεια για τόσα πράγματα και τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Ακόμη κι εμένα πολλές φορές με αντιμετώπιζαν με μια απροθυμία. Σε όλα. Στη σχολή, στις ασχολίες, στις φιλίες, στις γκόμενες.
Εγώ όμως επιμένω. Αν δεν είναι πρόθυμος ο άλλος να βοηθήσει τότε αυτός είναι ο κομπλεξικός. Αν δεν είναι πρόθυμος τότε είναι και ρατσιστής. Τότε είναι ανασφαλής και ηλήθιος.
Κι έτσι μόνος μου προσπαθώ για όσα δε μπορώ να βρω χέρι βοήθειας από κάπου και μόνος μου τα καταφέρνω. Κι επειδή όπως είπα και πιο πριν, εγώ για όλους και κανείς για μένα, στο τέλος μένουν μαλάκες με το πόσο γαμάτος τύπος είμαι. Χαχα.
Αλλά ακόμα κι έτσι, νιώθω με το ένα χέρι στη φωτιά και με το άλλο στον πάγο γιατί προσπαθώ να βοηθήσω τους κωφούς φίλους μου με όσα δε κατάφεραν να μάθουν σχετικά με τον κόσμο και παράλληλα κάνω τη δικιά μου προσπάθεια με τρίτους. Καταντάει κουραστικό το όλο αυτό. Χρειάζομαι κι εγώ τις ανάσες μου.
Τώρα που το σκέφτομαι, όταν έγραφα περί κατάθλιψης, ίσως και να ωφείλεται σε αυτό, ότι χρειαζόμουν ανάσεις, ότι χρειαζόμουν διάλειμμα απ'την όλη τη δράση, χωρίς να το είχα συνειδητοποιήσει. Ίσως λεω...

Μετά απ'όλα αυτά συνειδητοποίησα κάτι. Οι μόνοι άξιοι άνθρωποι που είναι ικανοί να σε βοηθήσουν σε όλα, με κάθε δυνατό τρόπο, είναι η οικογένειά σου. Η οικογένειά σου θα σε πάρει στις πλάτες τις, η οικογένειά σου θα σε οδηγήσει στη λύση. Η οικογένειά σου θα σε ενθαρρύνει και θα σε εμψυχώσει και θα σε βοηθήσει να βρεις τη λύση, αν δε γίνεται να σου δώσει τη λύση έτοιμη. Αλλά δε φτάνει μια οικογένεια για να λύσει όλους τους προσωπικούς ή μη προβληματισμούς ενός νέου. Για παράδειγμα μπορεί η μάνα σου να σου βρει γκόμενα? Χαχα καλό κι αυτό...

Όλοι για έναν και ένας για όλους, έλεγαν οι τρεις σωματοφύλακες, ο Άθως, ο Πόρθος και ο Άραμις.
Εγώ για όλους και κανένας για μένα, λέω εγώ.
Κανένας για έναν και ένας για κανέναν, πρέπει να ισχύει στην τελική.
Είσαι μόνος σου σε τούτο το κόσμο...

Γουστάρω

Γουστάρω  τους τύπους που είναι ο εαυτός τους και δε δείχνουν ότι προσπαθούν για κάτι. Γουστάρω τύπους που δε προσπαθούν να κάνουν κάτι, αλλά το κάνουν επειδή μπορούν. Τους γουστάρω επειδή μπορούν. Τους γουστάρω για όλα αυτά που είναι.
Γουστάρω τον τύπο που κατάφερε να κάνει κάτι και το αγαπά και κέρδισε επάξια τον τίτλο του αυθεντικού. Και γουστάρω τους αυθεντικούς γιατί κάνουν αυτό που αγαπάνε σα να γεννήθηκαν γι'αυτό.
Γουστάρω τον τύπο που βγάζει μια προσωπικότητα που σε επηρεάζει θετικά και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο γαμάτος είναι ο τύπος. Και γουστάρω τις προσωπικότητες γιατί όσα χρόνια και να περάσουν, δε ξεχνιούνται.
Ο τύπος αυτός είναι γαμάτος. Ο τύπος εκεί είναι θεός. Ο τύπος πιο κεί είναι αυθεντικός. Μπορούμε να μάθουμε πολλά απ'τους τύπους αυτούς. Αλλά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι τύποι που προφανώς απ'το πολύ φούσκωμα, πήραν τα μυαλά τους αέρα και θα μας το παίξουν σοβαροί, μούρη τρελή, με ναρκισσισμό.
Και στο τέλος ποιός είναι πιο γαμάτος? Ω, ναι, είναι αυτός που έχει προσωπικότητα, είναι αυθεντικός αλλά και μετριόφρων. Γιατί διοχετεύει τη γαματοσύνη του μόνο σ'αυτούς που αξίζουν και όχι σ'αυτούς που θέλουν να του μοιάσουν, έτσι, επειδή νομίζουν ότι άμα του μοιάσουν, θα γίνουν κι αυτοί γαμάτοι.

Ένας τέτοιος είναι ένας παλιός φίλος. Τον γουστάρω τον τύπο γιατί κάνει όσα κάνει επειδή γουστάρει να τα κάνει! Και θα συνεχίζει να τα κάνει επειδή γουστάρει τέρμα! Και θα γουστάρουμε παρέα. Stay heavy ρεεεεεεεεε \m/

Συνέντευξη στον εαυτό μου

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να βρίσκομαι στην κορυφή μιας χιονισμένης πλαγιάς και να χαμογελάω ατενίζοντας τη μεγαλοπρέπεια του τοπίου και το παγωμένο αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό μου, πριν σερφάρω τη γλυκιά πούδρα μέχρι το τέλος της πλαγιάς. Και να έχω δίπλα μου κάποιον ή κάποια με την ίδια πώρωση με μένα [πράγμα λίγο δύσκολο όμως].

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Χμμμ... Η σκέψη ότι θα βρεθώ στη θάλασσα ή το βουνό, για μια μέρα γεμάτη με αδρεναλίνη. Αλλά δεν έχουμε κάθε πρωί τέτοιες σκέψεις.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Δε θυμάμαι. Έχω καιρό να γελάσω με τη ψυχή μου.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Χμμμ... Συνήθως αφήνω τους άλλους να κρίνουν το χαρακτήρα μου. Άρα θα έλεγα ότι είμαι μετριόφρων.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Εεεε... Είμαι λίγο οξύθυμος και νευριάζω εύκολα. Κυρίως όμως όταν με προκαλούν. Λιγάκι όμως!

6) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Μερικά πρόσωπα που μου έμαθαν πράγματα που δεν ήξερα ή δε βίωσα.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Θα προτιμήσω τις σύγχρονες προσωπικότητες, όχι τις ιστορικές. Οπότε αν πρέπει να πω, θα έλεγα τον θρύλο του σνόουμπορντ Terje Haakonsen. Αλλά επειδή είναι θρύλος, θα διαλέξω κάποιον πιο... θνητό, τον Nima Jalali. Είναι τρελάρας ο τύπος!

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Τα ταξίδια στο εξωτερικό πάντα είναι αγαπημένα και αυτά στα χιονοδρομικά του εξωτερικού ακόμα πιο αγαπημένα αλλά το αγαπημένο απ' όλα είναι αυτό που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα... Πάντα θα υπάρχει ένα ταξίδι που θα είναι καλύτερο απ' τα προηγούμενα.

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
Την ντομπροσύνη και την ικανότητα να με διορθώνει χωρίς να ντρέπεται ή να παρεξηγηθεί. Και προπάντως να έχει υπομονή και να μην παρεξηγιέται με το παραμικρό. Είναι πολλές οι τύπισσες που παρεξηγιούνται με το παραμικρό!

12) Και σε έναν άντρα;
Να μην είναι εγωιστής. Ξέρετε πόσοι φίλοι γίνονται πρωήν φίλοι επειδή κρατάνε τα πάντα για την πάρτη τους και δε δίνουν τίποτε στο φιλαράκι τους?

13) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η δύναμη του Υποσυνείδητου, Το κλειδί.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε…
Η αδερφή μου κι εγώ [My sister's kepper] του Νικ Κασσαβέτη. Να με θυμάσαι [Remember me] του Άλλεν Κούλτερ. Βασικά είναι αρκετές που δε μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό μου.

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Bob Ross. Είναι θεός ο τύπος με την αφάνα. Κρίμα που μας άφησε για καλύτερους τόπους.

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το πράσινο και όλες οι αποχρώσεις του.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Μέχρι στιγμής ίσως το ότι κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό κάποιων που ίσως με περιφρονούσαν ή δε με ήξεραν καλά. Αλλά είμαι σίγουρος ότι μεγαλύτερες επιτυχίες έπονται.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Τζιν-τόνικ εννοείται. Και μια δικιά μου αλχημειά που το ονομάζω Godmother [κλεμμένο από ένα αγαπημένο μπαρ στις Βρυξέλες]. Περιέχει βότκα, αμαρέτο και χυμό λάιμ. Μπορεί αυτά να είναι τα αγαπημένα μου αλλά θέση στη καρδιά μου πάντα θα έχει η ψημένη ρακή.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Προτιμώ να μετανιώνω για κάτι που έκανα παρά για κάτι που δεν έκανα. Και προτιμώ να μετανιώνω για σοβαρά πράγματα παρά για πράγματα που "ό,τι έγινε, έγινε, δε χάλασε και ο κόσμος". Οπότε θα έλεγα ότι έχω μετανιώσει για κάποια [σοβαρά] πράγματα αλλά στέκομαι στο ότι είτε κάτι έμαθα απ' αυτά είτε μου άφησαν χαρούμενες αναμνήσεις.

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τον εγωισμό, το ψέμα, την περιφρόνηση, τα λόγια πίσω απ' τη πλάτη σου, τα κόμπλεξ, να μη σου λένε αυτό που σκέφτονται για να μη σε χάσουν.

23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ουυυυυυυ τι να σας πω... Σερφ, σνόουμπορντ, άραγμα με καφροπαρέα, σκίτσο. Είναι πολλά βασικά, είμαι πολυάσχολος τύπος και κουλτουριάρης, χαχα.

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Οκ, αστειεύομαι, μα τον τούτατις! Να χάσω άτομα που αγαπώ κι εκτιμώ. Ή να πάθω κάτι που θα μου στερήσει αυτά που αγαπώ περισσότερο απ' όλα, τα σερφ και σνόουμπορντ.

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Προσπαθώ να μη λέω ψέματα γενικώς. Αν εγώ προτιμώ την σκληρή αλήθεια από ένα γλυκό ψέμα, γιατί να πω κι εγώ ψέματα; Αλλά εδώ που τα λέμε, ίσως να έλεγα ψέματα για να την γλιτώσω από κάτι...

26)Ποιο είναι το μότο σας;
Είναι αρκετά. Το πρώτο και καλύτερο είναι το Ride or Die, σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι είτε θα κάνεις σερφ, σνόουμπορντ και τα ρέστα είτε θα πεθάνεις. Το δεύτερο είναι το Too fast to live, Too young to die, μότο που με εκφράζει γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να τα κάνουμε όλα. Το τρίτο είναι και ο τίτλος του μπλογκ μου, Small life, Big times, μότο που νομίζω το καταλάβατε όλοι σας.

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Να πετάξω από ένα τελευταίο drop, το πιό ψηλό, σε μια ξεχασμένη πουδρένια πλαγιά, στο πιο ψηλό συννεφάκι, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, έχοντας την αγαπημένη μου σανίδα στα πόδια μου... Να πετάξω και να ξέρω ότι πέθανα κάνοντας αυτό που αγαπώ περισσότερο απ'όλα. Και να σκορπίσουν την τέφρα μου στην κορυφή εκείνης της πλαγιάς ώστε το πνεύμα μου να είναι πάντα εκεί να κοιτά τους επόμενους που θα περάσουν από κει και να χαίρεται.

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Σου δίνω μια δεύτερη ζωή. Χαχαχα.

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Χμμμ... Πριν λίγες μέρες είχα κατάθλιψη αλλά την ξεπέρασα επειδή έκανα 3 μέρες σερφ, τώρα που δεν κάνω, δεν ξέρω... Μάλλον μπερδεμένος είμαι! Βασικά αυτόν τον καιρό κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα γιατί περιμένω το επόμενο κύμα και εννοείται τα χιόνια. Ή για να γίνω πιο σωστός, δεν ξέρω τι μου γίνεται. Γαμώτο!


Τη συνέντευξη να την κάνουν παρακαλώ:
Free Spirit
Amalthia
Fenia
Lefteris Savvidis
Aγανακτισμένη έφηβη